Nie jest to zawód, lecz powołanie

Ponad dwieście osób – małżeństwa, pary, narzeczeni, pracownicy służby zdrowia, położone, lekarze, specjaliści uczestniczyli w spotkaniu z prof. Bogdanem Chazanem w kaplicy przy klasztorze Ojców Kapucynów w Kielcach. Lekarz ginekolog-położnik, obrońca życia poczętego, dyrektor Szpitala im. Świętej Rodziny w Warszawie mówił o wyzwaniach stojących przed polskim położnictwem z perspektywy wieloletniego doświadczenia zawodowego. Było to ostatnie spotkanie zorganizowane w ramach cyklu konferencji „Czego pragną kobiety w godzinę narodzin swojego dziecka” odbywających się na przełomie września i października. Dostarczyło wiedzy rodzicom spodziewającym się potomstwa i kobietom, które pragną w przyszłości zostać mamami. Konferencja stała się również okazją do wyrażania przez prof. Chazana stanowiska i troski o godność i szacunek wobec życia poczętego. Po spotkaniu można było nabyć książkę – wywiad Macieja Mülera z prof. Chazanem „Prawo do życia bez kompromisów”.

Poród to misterium

Reklama

Poród nazwał pewnym misterium. – Ważne, aby poród był w pamięci matki i ojca na całe życie. Takie wspomnienia cementują rodzinę – podkreślał prelegent. Dzielił się praktyką ze Szpitala Świętej Rodziny w kwestiach opieki nad rodzącą. – W naszym szpitalu dziecko jest przystawiane do piersi matki natychmiast po porodzie. Dzięki temu organizm dziecka zostaje pokryty bakteriami matki, na które matka ma przeciwciała. Potem dzieciątko kładziemy do kołyski. Tato dziecka nawiązuje z nim dialog. Już w czasie pierwszych godzin i dni po narodzinach dziecka nawiązuje się silna więź między matką, ojcem i dzieckiem, która trwa przez całe życie – opowiadał.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Prof. Chazan poruszył problem nieuzasadnionego stosowania cesarskiego cięcia, które „jest poważną operacją” wpływającą niejednokrotnie na kondycję matki i dziecka. Obecnie odsetek porodów przez cesarskie cięcie w stosunku do wszystkich urodzin wynosi w Polsce 35 procent i stale rośnie. Czasem cięcie ratuje dziecko, ale często jest ono stosowane na życzenie kobiety, która pragnie uniknąć bólów porodowych. – To nie jest dobre – mówił. Odnosząc się do roli lekarza ginekologa oraz położnej, podkreślał, że jest ona bardzo ważna. – Zawód lekarza ginekologa, położnika jest powołaniem. Lekarz ginekolog pierwszy dowiaduje się o ciąży, przy porodzie uczestniczy w cudzym szczęściu. Opieka nad ciężarną dotyczy spraw bardzo intymnych, ważnych dla niej i męża, byłoby bardzo niedobrze, gdyby lekarz tego zaufania nadużył – mówił.

Dramat utraty dziecka

Reklama

Nie każda ciąża i poród kończą się szczęśliwie. – Jako lekarze jesteśmy odpowiedzialni za to, by otoczyć troską i czułą opieką rodzinę, zwłaszcza w sytuacji kiedy przeżywa dramat poronienia, śmierci swojego dziecka. Ciało człowieka jest święte i należy mu się godny pochówek. Rodzice, którzy nie czują się na siłach pochować swoje dziecko, mogą liczyć na pomoc Szpitala Świętej Rodziny. – W ten sposób oddajemy cześć zmarłemu dziecku i przyczyniamy się do poszanowania dziecka poczętego – powiedział prof. Chazan. Wypracowane przez jego szpital procedury przyjęło wiele placówek w kraju.

Mówiąc o obecności męża podczas porodu, powiedział, że jest ona ważna dla kobiet i korzystna, zwłaszcza w ciąży wysokiego ryzyka. – Zaangażowanie ojców w czasie porodów nie było nigdy większe jak obecnie – zauważa. Wiele par decyduje się na poród domowy, inne marzą o intymnych warunkach, którymi nie zawsze dysponują placówki medyczne. Dlatego Szpital Świętej Rodziny wychodząc naprzeciw rodzinom, utworzył Szpitalny Dom Narodzin, gdzie rodziny mogą w komfortowych, dobrych warunkach rodzić swoje dzieci.

* * *

PROF. BOGDAN CHAZAN
Były dyrektor Szpitala Świetej Rodziny w Warszawie, na bazie kierowanej przez siebie placówki utworzył Centrum Zdrowia Rodziny, gdzie oprócz oddziału położnictwa, pediatrycznego, leczone są także nowotwory piersi i tarczycy. Samo ambulatorium szpitala zwiększyło się pięciokrotnie. Został zwolniony przez prezydent Hannę Gronkiewicz-Waltz z pracy po tym, jak odmówił wykonania zabiegu aborcji. Na Szpital Świętej Rodziny za odmowę zabicia dziecka Narodowy Fundusz Zdrowia nałożył karę finansową w wysokości 70 tys. zł.

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”