MAŁGORZATA GODZISZ: – Trudno sobie wyobrazić życie Kościoła bez osób życia konsekrowanego, bez ich świadectwa wiary i poświęcenia. Z biskupem diecezjalnym współpracują na co dzień Siostry ze Zgromadzenia Najświętszego Imienia Jezus przy katedrze zamojskiej. Dlaczego te osoby są tak potrzebne; ich świadectwo i poświęcenie?

BP MARIAN ROJEK: – Jeżeli chodzi o dar powołania, to Pan Bóg wie, na jaki czas i w jakim zakresie potrzebne są takie czy inne konkretne powołania. Kiedy popatrzymy całościowo i historycznie, widzimy, że są zakony, które powstają, mają okres rozkwitu, wspaniałego działania, a potem gdzieś w jakiś cichy sposób odchodzą. W innym czasie powstają nowe rodzaje wspólnot z odmiennymi charyzmatami, a więc widać, że Pan Bóg w swojej opatrzności na każdy czas przewiduje; doskonale wie, czego potrzeba i budzi odpowiednie powołania. Stąd też przychodząc do diecezji zamojsko-lubaczowskiej po raz pierwszy bezpośrednio zetknąłem się ze zgromadzeniem bezhabitowym, tzn. spotykałem się wcześniej, ale to były dosyć luźne relacje podczas różnego rodzaju współpracy duszpasterskiej. Natomiast tutaj bezpośrednio zetknąłem się z tym zgromadzeniem dlatego, że siostry troszczą się o mieszkanie, wyżywienie, także o prowadzenie domu biskupiego. Mam możliwość przyglądnięcia się im, sposobowi ich życia, także rozumienia tej specyfiki i charyzmatu, dla którego one się poświęcają. Proszę zauważyć, że są różne zgromadzenia, jedne jakby bardziej ukryte, gdy chodzi o życie kontemplacyjne, inne realizują się więcej w posłudze o charakterze charytatywnym, społecznym, edukacyjnym, w zakresie miłosierdzia i posługi drugiemu człowiekowi. Wiemy, że są zgromadzenia, które dzisiaj bardziej otwierają się na wymiar np. medialny. Ewangelizowanie poprzez przygotowywanie różnych treści, chociażby prowadzenie radia czy gazety, wydawanie czasopism – to są rzeczy, które dzisiaj obecne są w różnych zgromadzeniach. Przyglądając się siostrom, które posługują w Zamościu przy katedrze i w domu biskupim, są obecne także i w kurii – widzę ich specyfikę. Są tam siostry katechetki, siostry, które pracują w kuchni przygotowując posiłki i dbają o prowadzenie tego domu, są zaangażowane w kancelarię parafialną, czy też troszczą się o sprawy kościelne, jak np. pranie, czyszczenie, prasowanie bielizny kościelnej.

– Papież senior Benedykt XVI w 2012 r. powiedział Polakom, że „ewangelizacja jest zadaniem dla nas wszystkich, i taka różnorodność charyzmatów i posług, jakie spełniają zakonnicy i zakonnice czy też członkowie świeckich instytutów życia konsekrowanego, są wielkim bogactwem Kościoła”, w tym również Kościoła zamojsko-lubaczowskiego. Jakie zadania mają do spełnienia te osoby w diecezjalnym programie ewangelizacji?

– Pierwszym zadaniem niezmiernie istotnym i zawsze aktualnym jest wymiar modlitewny. Modlitwa, która potrzebuje osobistego kontaktu z Bogiem. Modlitwa jest tym motorem napędowym wszelkiego działania duszpasterskiego, ewangelizacyjnego i katechetycznego. Modlitwa daje jakość osobowego życia każdej zakonnicy i zakonnika. Proszę popatrzeć, pierwsze nasze oczekiwanie skierowane w odniesieniu do osób życia konsekrowanego, do zakonnic i zakonników, to ludzie modlitwy, ludzie niezwykłego kontaktu z Bogiem, pewnego wewnętrznego wyciszenia i tego daru, który stąd zyskując, mogą nieść do świata, do ludzi młodych, chorych i cierpiących. Osoby życia konsekrowanego, siostry, ojcowie i bracia zakonni, doskonale wiedzą, że bez siły modlitwy nie udźwigną ciężaru swojego powołania, wymiaru charyzmatu, nie podołają oczekiwaniom i wyzwaniom, jakie świat stawia przed nimi. Dlatego dla wymiaru diecezjalnego pierwszym akcentem, którego oczekujemy i który otrzymujemy od osób życia konsekrowanego, jest wymiar duchowości związany przez modlitwę, świadectwo, związku ścisłej relacji z Bogiem i tego skarbu świętości, który kształtuje się i umacnia poprzez wymiar osobistego kontaktu z Panem Bogiem. Kontemplacja, adoracja, modlitwa brewiarzowa, świętość własnego życia – to potem owocuje we wszystkich dziełach i wymiarach, jakie podejmują osoby życia konsekrowanego. Drugi wymiar, którym diecezja kieruje się ku zgromadzeniom zakonnym, to oczekiwanie realizacji ich charyzmatu. My wiemy, że każde zgromadzenie ma pewną specyfikę, zostało powołane do spełniania właściwych sobie zadań i dlatego te zgromadzenia, które u nas są, poza wymiarem np. tych ściśle kontemplacyjnych, które są zamknięte tylko w obszarze modlitwy i pracy, jakby pozostając w benedyktyńskim stylu ora et labora, są skarbem Kościoła. Inne, mając zaplecze duchowe, również otwierają się na zewnątrz, idą do ludzi z pewną misją. Jaka misja jest od nich oczekiwana? Oczywiście obok tego, o czym wspomniałem wcześniej, czyli świadectw, świętości, modlitwy przede wszystkim w naszym wymiarze diecezjalnym, jest część dotycząca wymiaru katechetycznego, a więc ewangelizacji ukierunkowanej przede wszystkim na najmłodsze dzieci, przedszkole, szkoły podstawowe, szkoły średnie. Potem wymiar duszpasterstwa, gdy chodzi o relacje do drugiego człowieka, a więc zatroskanie o osoby chore i cierpiące. Wiem, że wiele sióstr jakby dodatkowo spełnia tę czynność samarytańską zaglądając do chorych, umacniając ich w jakiś sposób, troszcząc się także w tym wymiarze charytatywnym, patrząc, czego tym osobom brakuje. Poza tym są zgromadzenia, które włączają się bezpośrednio w życie parafialne, a więc wymiar duszpasterski prowadzenia grup różnego rodzaju o charakterze pastoralnym, również gdy chodzi o rozwiązywanie pewnych spraw parafialnych, a więc to są przede wszystkim siostry, które są organistkami, pełnią funkcję kościelnego troszcząc się o porządek czy bieliznę kościelną. Potem o ten wymiar otwarty, jak to mamy chociażby w naszej katedrze, związany z kancelarią i z zatroskaniem. Kuria czy katedra, codzienne sprawy: wyżywienie czy prowadzenie pewnego porządku, to są te obszary, w których siostry są obecne. Jeśli chodzi o naszą diecezję, trzeba wspomnieć jeszcze o zgromadzeniach męskich, które są powiązane z sanktuariami, a więc mamy ojców bernardynów w Radecznicy i Hrubieszowie, potem franciszkanów w Horyńcu i Zamościu czy chociażby Misjonarzy Krwi Chrystusa w Łabuńkach. Obecni są też redemptoryści w Zamościu. To jest wymiar związany z prowadzeniem życia modlitewnego, duszpasterskiego czy – tak jak w przypadku Misjonarzy Krwi Chrystusa – wymiar dotyczący człowieka cierpiącego w stanie paliatywnym, kiedy opieka i zwrócenie uwagi na tego człowieka jest szczególnie ważne. Kościół w naszej diecezji też w tym obszarze zatroskania o człowieka jest obecny.

c.d.n.