Reklama

Wiara

Nie „wyrabiają się” z intencjami

Przychodzą od trzydziestu lat. Mają po 80, niekiedy prawie 90 lat. Ale są też młodsi – kobiety, mężczyźni. Z różnym wykształceniem, z różnym doświadczeniem życiowym, o różnych poglądach politycznych, wykonują różne zawody. Trwają dzień w dzień, noc w noc – na wieczystej adoracji Najświętszego Sakramentu

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Adoracja Najświętszego Sakramentu trwa od najdawniejszych wieków chrześcijaństwa, głównie w zakonach, i to najczęściej w żeńskich. Dla świeckich wprowadzona została dopiero na początku XVI wieku w katedrze Narodzin św. Marii w Mediolanie. W Polsce adorację rozpoczęto w XVIII stuleciu. Rozpowszechniana w całym kraju zakazana została w czasie zaborów. Powrócono do niej w Polsce niepodległej. Dziś wieczysta adoracja trwa w dwunastu polskich kościołach.

Świątynia mimo wszystko

W warszawskim kościele pw. św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny na Kole wieczysta adoracja trwa najdłużej w powojennej Polsce – od trzech dekad. Dzień i noc, noc i dzień. W latach międzywojennych rozpoczęto tu budowę osiedla dla robotników, o którym marzył i pisał Stefan Żeromski – z obszernymi i widnymi pokojami, z zapleczem socjalnym. Osiedle nazwano imieniem pisarza. Wśród wybudowanych już nowoczesnych domów usytuowano drewniany kościół, który w 1944 r. został spalony przez niemieckich okupantów. Mimo komunistycznych szykan, a dzięki ofiarności ludzi w 1951 r. świątynia wreszcie stanęła. Konsekrował ją w 1963 r. prymas Polski kard. Stefan Wyszyński.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Kiedy ks. Jan Sikorski – doktor teologii, dziś również honorowy prałat Jego Świątobliwości, kapelan Solidarności i pierwszy naczelny kapelan Duszpasterstwa Więziennego RP, a od 2011 r. protonotariusz apostolski – objął probostwo na Kole w 1986 r., był trzecim z kolei proboszczem w parafii. Gdy po raz pierwszy chciał wejść do świątyni, zastał ją zamkniętą. Wierni poza Mszą św. i nabożeństwami mogli modlić się jedynie w przedsionku za kratą.

– Uklęknąłem i pomyślałem: O nie, Panie Jezu, tak nie może być. Moją pierwszą decyzją będzie otwarcie kościoła – wspomina dziś ks. Sikorski, obecnie rezydent w parafii. – Na plebanii zastałem pewną kobietę, która powiedziała do mnie: Proszę księdza, ależ to skandal, że kościół jest zamknięty. Zapytałem ją: A pani jest tu parafianką? Odpowiedziała, że tak. Mówię więc: To skandal, że pani na to pozwoliła. I tak się grzecznie przekomarzaliśmy... W końcu ona powiedziała: Proszę księdza, moim marzeniem jest, by kościół był otwarty. Odpowiedziałem: Moim też. I już następnego dnia tak się stało. Jednak trzeba było mieć jakąś ochronę, ktoś musiał czuwać nad świątynią. Panował jeszcze komunizm, istniało więc niebezpieczeństwo, że SB będzie chciała wyrządzić nam jakąś „niespodziankę”. Pomyślałem, że może trzeba wiernych zachęcić do adoracji. Oczywiście tylko w ciągu dnia. I oni podjęli to hasło. Zgłosiło się kilkaset osób. Zależało mi na tym, by ludzie mieli stałe dyżury. Udało się. Adoracja trwała do dziewiętnastej, czyli do ostatniej Mszy św. Później zamykaliśmy kościół. Któregoś jednak dnia przyszedł do mnie parafianin i powiedział: Proszę księdza, wracam z pracy po drugiej zmianie, późnym wieczorem i chętnie bym się pomodlił w kościele do północy. Powiedziałem: Proszę bardzo – i dałem mu klucze. Wtedy też zacząłem się zastanawiać, czy nie zorganizować dyżurów i adoracji przez całą dobę. Znów chwyciło. Wierni czuwali przed tabernakulum, ale jeszcze nie był wystawiony Najświętszy Sakrament. Do całodobowego wystawienia Go zainspirowała mnie kolejna przypadkowa rozmowa. Dowiedziałem się, że w USA posługuje ks. Krzysztof Małachowski, który jest apostołem Wieczystej Adoracji. Przyjechał do nas z rekolekcjami i już na początku 1987 r. podjęliśmy całodobową adorację Najświętszego Sakramentu, we wszystkie dni tygodnia. I po tych trzydziestu latach mamy małżeństwa „adoracyjne”. Odprowadzał chłopak dziewczynę z adoracji, odprowadzał, odprowadzał... i jest małżeństwo.

Reklama

Skoro mnie przywołałeś...

Zofia Klata adoruje od trzydziestu lat. Zaczynała, gdy była po pięćdziesiątce. Ma trójkę dzieci, więc adorowała w nocy. I tak już zostało. Adoruje przez dwie godziny co tydzień. Mówi, że na początku było jej trudno przyzwyczaić się do nocnej adoracji, ale teraz nie wyobraża sobie, aby mogła z tego zrezygnować.

Reklama

– Kiedy idę na adorację, jestem obolała. Kiedy wracam, to jakbym frunęła – mówi pani Zofia. – Jestem pełna siły. Obecność przed Najświętszym Sakramentem zawsze mnie umacnia. Modlimy się nie tylko za swoje rodziny, ale też za cały świat. Mamy tak dużo intencji, że – mówiąc kolokwialnie – nie wyrabiamy się. A modlimy się i za tych, którzy są w Kościele, i za tych, którzy są poza nim. I widzę w tym wielki sens, szansę na poprawę świata.

Eugenia Kosior obchodzi w tym roku osiemdziesiąte drugie urodziny. „Trzyma się dobrze”, jak mówi, dzięki adoracji, choć ma trzy poważne schorzenia.

– Dla mnie adoracja to rozmowa z Bogiem. Dzięki niej żyję – podkreśla. – Już nie mogę klękać, ale siedzę i modlę się Różańcem. Trochę w milczeniu, czasem głośno. Odmawiam Koronkę do Bożego Miłosierdzia, a także modlitwy za dusze zmarłych i do św. Michała Archanioła. Jestem w kościele dwie godziny od dziesiątej wieczorem. Wtedy na adoracji jest najwięcej młodych ludzi. Co dziwne, przychodzi więcej chłopców niż dziewcząt.

Ewa Jędrzejowska adoruje od dwudziestu ośmiu lat. Pracowała w GUS i pomagała jako wolontariuszka na parafii ks. prob. Sikorskiemu. Dziś jest na emeryturze.

– Nie miałam czasu, kiedy przyszłam do posługi na plebanii – opowiada. – Ale stwierdziłam, że nie wypada nie przychodzić na adorację, kiedy tu jestem. Miałam sporo koleżanek i w marcu 1988 r. zdecydowałyśmy, że „bierzemy” noc z wtorku na środę. Od dwunastej do szóstej rano. Po nocy szłam do domu przebrać się i do pracy zawodowej na osiem godzin. Owszem, czasem jestem zmęczona, ale adoracja to dla mnie codzienność życia. Nie wyobrażam sobie, żeby tego nie było. To jest... jak jedzenie. Choć, prawdę mówiąc, początkowo nieprzyjemnie było samemu w kościele. Przychodziło mnóstwo bezdomnych. Spali, jedli. Robili taką noclegownię. Ale z czasem się wykruszyli. Zresztą nigdy nie czułam się zagrożona podczas adoracji. A poza tym... mówię: Panie Jezu, skoro mnie przywołałeś, to o mnie dbaj.

Reklama

Przedziwne osoby

Na przestrzeni lat powstało w parafii Bractwo Adoracyjne. Oprócz codziennej posługi co roku organizuje ono lub współorganizuje Krajowe Forum Wieczystej Adoracji. Spotykają się na nim przedstawiciele parafii, w których trwa adoracja. Dziś na stałe adoruje trzystu dyżurnych. Bractwo ma koordynatorów grup, którzy m.in. ustalają dni i godziny dyżurów. Jest też wyznaczony przez proboszcza ks. kan. dr. Zbigniewa Godlewskiego opiekun bractwa, który co dwa tygodnie głosi konferencję. Jest nim ks. dr Bolesław Szewc.

– Od 2009 r. spotykamy się z koordynatorami w pierwsze piątki miesiąca – mówi ks. Szewc. – Przygotowujemy wówczas spotkanie formacyjne i omawiamy bieżące sprawy. Mam również konferencję dla wszystkich w trzecią niedzielę miesiąca. Teraz analizujemy tematy na Rok Święty Miłosierdzia – aktualnie bullę papieską „Misericordiae vultus”. Na spotkania przychodzi zazwyczaj kilkanaście procent spośród adorujących. Czasem kogoś zapraszamy, żeby wygłosił konferencję. Niekiedy prowadzi ją ksiądz proboszcz. Ci, którzy przychodzą, są grupą refleksji chrześcijańskiej. Ale są tacy, których ja nazywam grupą harcerzy. Przychodzą na adorację, odbywają swoje dyżury i nie chcą mieć nic wspólnego z innymi zadaniami w parafii. Uważają, że wypełnili obowiązki. Albo odwrotnie: adorują, ale nie zapisują się na dyżury... Adorujący to czasem przedziwne osoby. Z bardzo różnymi życiorysami, czasem zaskakującymi. Jest też ogromne grono ludzi, którzy przyjeżdżają z całej Warszawy i spoza niej. Powstał tu bowiem ośrodek modlitewny. Ludzie składają piękne świadectwa łask. Jedni ustnie, inni zapisują je w księdze, czasem nawet dzieci się wpisują. Adoracja bez wątpienia jest spotkaniem człowieka z Panem Bogiem.

2016-08-17 08:31

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Będzin będzie adorował

Niedziela sosnowiecka 18/2021, str. V

[ TEMATY ]

adoracja

Będzin

Jarosław Ciszek

Ksiądz proboszcz Stanisław Kozik prezentuje wnętrze kaplicy adoracji

Ksiądz proboszcz Stanisław Kozik prezentuje wnętrze kaplicy adoracji

W będzińskiej parafii św. Jana Chrzciciela, w której posługują Oblaci św. Józefa, już niedługo rozpocznie się codzienna adoracja Najświętszego Sakramentu.

Uroczyste poświęcenie przez biskupa sosnowieckiego Grzegorza Kaszaka przygotowanej w tym celu kaplicy i wprowadzające rekolekcje eucharystyczne ks. Michała Bordy miały odbyć się jeszcze w marcu lub kwietniu, jednak na drodze stanęła pandemia i limity wiernych w kościołach. Dlatego – choć kaplica jest gotowa – zdecydowano się z rozpoczęciem adoracji poczekać. Choć – jak podkreśla proboszcz będzińskiej parafii św. Jana Chrzciciela, w której posługują Oblaci św. Józefa, ks. Stanisław Kozik – zapotrzebowanie na tę formę modlitwy i oczekiwanie wiernych jest bardzo duże.

CZYTAJ DALEJ

Przez krzyż idzie się do zmartwychwstania. Innej drogi nie ma – rozważania ks. Popiełuszki

2024-03-27 20:38

[ TEMATY ]

ks. Jerzy Popiełuszko

homilia

ks. Popiełuszko

Muzeum ks. Jerzego Popiełuszki/40rocznica.popieluszko.net.pl

- Przez krzyż idzie się do zmartwychwstania. Innej drogi nie ma - to słowa wypowiedziane przez ks. Jerzego Popiełuszkę 6 września 1982 r. podczas Mszy św. w intencji Ojczyzny w kościele św. Stanisława Kostki w Warszawie. Stanowią one fragment rozważań proponowanych przez Sanktuarium Błogosławionego Księdza Jerzego Popiełuszki w piątym tygodniu programu „osobistej i społecznej duchowej przemiany”, który można podjąć w roku obchodów 40-lecia śmierci kapłana. Każdego dnia od 28 lutego do 9 listopada o godz. 21. przy grobie Błogosławionego odbywa się modlitwa o wolność od lęku i nienawiści oraz w intencji Ojczyzny.

Publikujemy tekst rozważań:

CZYTAJ DALEJ

Całun Turyński – badania naukowe potwierdzają, że nie został wyprodukowany

2024-03-28 22:00

[ TEMATY ]

całun turyński

Adobe.Stock

Całun Turyński

Całun Turyński

W Turynie we Włoszech zachowało się prześcieradło, w które według tradycji owinięto ciało zmarłego Jezusa - Święty Całun. W ostatnich latach tkanina ta została poddana licznym, nowym badaniom naukowym. Rozmawialiśmy o tym z prof. Emanuelą Marinelli, autorką wielu książek na temat Całunu - niedawno we Włoszech ukazała się publikacja „Via Sindonis” (Wydawnictwo Ares), napisana wspólnie z teologiem ks. Domenico Repice.

- Czy może pani profesor wyjaśnić tytuł swojej nowej książki „Via Sindonis”?

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję