Listopad z jego jesienną pogodą, Dniem Zadusznym i nawiedzaniem cmentarza kojarzy się nam ze śmiercią, z nieuniknionym dla każdego człowieka odejściem z tej ziemi do nowego życia, do domu Ojca. Patrzymy ku tym, którzy uprzedzili nas ze znakiem wiary w drodze ku królestwu niebieskiemu, gdzie Boski Zbawiciel – jak sam powiedział – przygotował nam miejsce. Dwojakie są drzwi do tego mieszkania, jak określił Pan Jezus św. Faustynie: „Nim przyjdę jako Sędzia sprawiedliwy, otwieram wpierw na oścież drzwi miłosierdzia mojego. Kto nie chce przejść przez drzwi miłosierdzia, ten musi przejść przez drzwi sprawiedliwości mojej” (Dz 1146).

Zakończenie Roku Miłosierdzia

Jak wymowne jest to obecnie, kiedy 20 listopada, w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata, papież Franciszek dokona zamknięcia Świętego Roku Miłosierdzia, którego duchowość uformowała nas na świadków miłosierdzia. Jak pouczał papież Franciszek, nie był to czas na rozrywkę, ale przeciwnie – zachęta, by trwać na czuwaniu i rozbudzić w nas umiejętność dostrzegania tego, co istotne. Był to czas miłosierdzia – czas stosowny, aby leczyć rany, aby niestrudzenie spotykać tych, którzy oczekują naszej pomocy, aby zobaczyć i dotknąć znaków bliskości Boga, aby zaoferować każdemu drogę przebaczenia i pojednania. Sam Jezus prosi św. Faustynę: „Mów światu, że jestem Królem Miłosierdzia. Zanim przyjdę jako sprawiedliwy Sędzia, daję ludziom czas miłosierdzia”. Jezus zapewnia dalej: „Pragnę, aby poznał świat cały miłosierdzie moje; niepojętych łask pragnę udzielić duszom, które ufają mojemu miłosierdziu”. Staniemy zatem u stóp Chrystusa Króla, zgłaszając się niejako do współpracy z Nim, do służby w Jego królestwie.

To nasze zadanie wyjaśnił św. Jan Paweł II w audiencji generalnej 6 grudnia 2000 r.: „Królestwo jest łaską, miłością Boga do świata, dla nas – źródłem spokoju i ufności: «Nie bój się, mała trzódko – mówi Jezus – gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo» (Łk 12, 32). A wszyscy sprawiedliwi na tej ziemi, którzy – dzięki działaniu łaski – szukają Boga sercem czystym i szczerym, są wezwani do budowania królestwa Bożego razem z Panem”. Tak więc, kończąc obchody Świętego Roku Miłosierdzia jako świadkowie miłosierdzia, stajemy przy Chrystusie Królu do dalszej z Nim współpracy.

Chrystus Król

Św. Jan Paweł II mówił w 1983 r. na Jasnej Górze, że Chrystus jest władcą panującym w królestwie prawdy i miłości, który w sercach swych wyznawców panuje dzięki miłosierdziu i przebaczeniu. Dlatego odpowiedział Piłatowi: „Królestwo moje nie jest z tego świata”. Piłat zapytał: „A więc jesteś królem?” Jezus na to: „Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu” (J 18, 36-37).

11 grudnia 1925 r. Ojciec Święty Pius XI encykliką „Quas primas” ustanowił święto Jezusa Chrystusa Króla. Tym samym – jak napisał Sławomir Skiba – Papież przypomniał o miejscu należnym Panu Jezusowi w życiu poszczególnych ludzi, społeczeństw i państw, a także przestrzegł przed strasznymi skutkami dla narodów, dopuszczających się nieliczenia się z Chrystusem w swoich prawach. Dlatego tak ważne i aktualne są słowa Piusa XI w naszych czasach, kiedy – jak powiedział św. Jan Paweł II – Europa i świat pogrążają się w grzechu, bo próbują żyć tak, jakby Bóg nie istniał i jakby nie obowiązywały Jego prawa.

A przecież Chrystus Król i Jego panowanie nad światem to nasza nadzieja. Jego panowanie już na tym świecie daje prawdziwy pokój, o którym pisze Pius XI: „Przeto gdyby kiedy ludzie uznali tak w życiu prywatnym, jak i publicznym królewską władzę Chrystusa, wówczas musiałyby przeniknąć wszystkie warstwy społeczne niewypowiedziane dobrodziejstwa, jak sprawiedliwa wolność, jak ład i uspokojenie, zgoda i pokój”.

Królestwo Chrystusowe

Papież Benedykt XVI w rozważaniu przed modlitwą „Anioł Pański” 26 listopada 2006 r. wyjaśnił, że „krzyż jest «tronem», z którego Chrystus ukazał najwyższą królewskość Boga Miłości i Miłosierdzia: ofiarowując siebie dla zadośćuczynienia za grzechy świata, położył kres panowaniu «władcy tego świata» (J 12, 31) i zaprowadził ostatecznie królestwo Boże. Królestwo, które objawi się w całej pełni na końcu czasów, po tym, jak wszyscy wrogowie, a na końcu śmierć, zostaną pokonani (por. 1 Kor 15, 25-26)”.

Nasza patronka bł. Matka Maria Karłowska tłumaczy obrazowo, wkładając w usta Pana Jezusa słowa: „Królestwo moje na tym świecie, podobne jest Dobremu Pasterzowi. Dobry Pasterz jest bardzo spokojny i rozkoszą Jego jest stado, które pasie. Nie myśli o tym, by owce obciążać i szkodę im czynić. I owszem, prowadzi je łagodnie tam, gdzie wie, że są pastwiska dobre. Jeśli się która zabłąka, idzie jej szukać; jeśli zachoruje, pielęgnuje ją, jak tylko może. Czuwa statecznie, a zawsze stara się o dobro swego stada. Jeżeli ono wchodzi na złą drogę, naprowadza je na dobrą, broni go w niebezpieczeństwie. Położyłby i życie dla dobra swych owieczek. Królestwo czynu na tym świecie też podobne jest Pasterzowi owiec (…). Dlatego będę moje uczynki spełniać w poświęceniu, aby królestwo Boże siać, a królestwo szatana niszczyć; królestwo Boże rozszerzać na ziemi, a panowanie szatana zwalczać w sobie i w drugich”.

Św. Jan Paweł II zapewnia: „Lęki, strapienia i koszmary znikną, gdyż królestwo Boże jest pośród nas w osobie Jezusa Chrystusa”. W związku z tym każdy człowiek jest wezwany, by rękami, umysłem i sercem współpracować w nadejściu królestwa Bożego.

Przyjąć Króla i Pana

Tenże nasz umiłowany papież św. Jan Paweł II zachęcał na Polach Lednickich, aby przyjąć Chrystusa za swego Króla i Pana i wyjaśniał: „Jeżeli pragniecie przyjąć Chrystusa Króla Wieków za swego Pana, nie możecie zapomnieć o Jego stałej i wiecznej obecności. Żyjcie w obecności Chrystusa. Uczyńcie Go Panem każdej chwili. Każdej chwili waszej codzienności. Uczyńcie Go Panem waszej przyszłości”. I dodał później: „Mówiąc «tak» Chrystusowi, mówicie «tak» swoim najszlachetniejszym ideałom. Modlę się, aby On królował w waszych sercach oraz w ludzkości nowego wieku i tysiąclecia. Nie lękajcie się Jemu zawierzyć. On was poprowadzi, da wam siłę, byście szli za Nim każdego dnia i w każdej sytuacji”. Natomiast w Liście Apostolskim „Novo millennio ineunte” podał wyjaśnienie: „Pan Bóg oczekuje od nas konkretnej współpracy z Jego łaską, a zatem wzywa nas, byśmy w służbie Jego królestwu wykorzystywali wszystkie zasoby naszej inteligencji i zdolności działania”.

19 listopada 2016 r., w przeddzień uroczystości Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata, w Krakowie-Łagiewnikach nastąpi – zgodnie z decyzją Episkopatu Polski – Ogólnopolski Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana i poddania się pod Jego Boską władzę. Istotą tego aktu ma być osobiste powierzenie swojego życia Chrystusowi Królowi. – Mam nadzieję, że odmówienie aktu w Krakowie-Łagiewnikach i na innych miejscach zapoczątkuje i wesprze tak bardzo dziś potrzebne dzieło odnowy wiary w Polsce i w narodzie polskim – powiedział przewodniczący Zespołu Episkopatu ds. Ruchów Intronizacyjnych. Decyzją biskupów jubileuszowy akt można wykorzystywać w pracy duszpasterskiej w diecezjach i parafiach. – Ważne jest, by nie był to tylko gest zewnętrzny, ale żeby rzeczywiście wypływał z wnętrza i był odmawiany ze świadomością wagi aktu i treści w nim zawartych – zaznacza bp Andrzej Czaja. Koncepcja aktu jubileuszowego jest zawarta już w pierwszym akapicie tekstu: „Stajemy przed Tobą, by uznać Twoje panowanie, poddać się Twemu prawu, zawierzyć i poświęcić Tobie naszą Ojczyznę i cały naród. Wyznajemy wobec nieba i ziemi, że Twego królowania nam potrzeba. Wyznajemy, że Ty jeden masz do nas święte i nigdy nie wygasłe prawo. Dlatego z pokorą, chyląc swe czoła przed Tobą, Królem Wszechświata, uznajemy Twe Panowanie nad Polską i całym naszym Narodem, żyjącym w Ojczyźnie i w świecie”.

Króluj nam, Chryste

Będziemy wołać do Pana: „Chryste Królu, z ufnością zawierzamy Twemu Miłosierdziu wszystko, co Polskę stanowi. Króluj nam Chryste! Króluj w naszej Ojczyźnie, króluj w każdym narodzie – na większą chwałę Przenajświętszej Trójcy i dla zbawienia ludzi. Spraw, aby naszą Ojczyznę i świat cały objęło Twe królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju”. Wypowiadając wezwanie: „Króluj nam Chryste” pamiętajmy, że dwom panom służyć nie można – że kto nie jest z Chrystusem, jest przeciwko Niemu (por. Mt 12, 30). Jeśli w Świętym Roku Miłosierdzia wprowadziliśmy w życie ideę miłosierdzia, to wypada, abyśmy teraz kontynuowali ją jako świadkowie miłosierdzia – miłosierni jak Ojciec – w służbie Chrystusa Króla, w pełni Jemu oddani i poddani.