Reklama

Niedziela Kielecka

Sympozjum z okazji 290-lecia kieleckiego Seminarium

Kilka referatów naukowych pokazujących wkład profesorów WSD w rozwój teologii, biblistyki, homiletyki, liturgiki i innych dziedzin życia Kościoła, poświęcenie w gmachu uczelni tablicy dedykowanej biskupom i kapłanom represjonowanym w PRL, modlitwa i dyskusja – złożyły się 25 listopada br. na wydarzenie upamiętniające jubileuszowy 290. rok powołania kieleckiego Seminarium duchownego

Niedziela kielecka 51/2017, str. III

[ TEMATY ]

seminarium

sympozjum

T.D.

O genezie, znaczeniu, pięknie i zmianach w liturgii posoborowej mówił ks. prof. Stanisław Czerwik

O genezie, znaczeniu, pięknie i zmianach w liturgii posoborowej mówił ks. prof. Stanisław Czerwik

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Chrystus jest ten sam: wczoraj, dziś i zawsze. On był w pierwszych dniach tego Seminarium; w 1724 r. – kiedy kładziono kamień węgielny pod budowę tej uczelni; w 1726 r. – kiedy ówczesny biskup krakowski Felicjan Konstanty Szaniawski wydał dekret erygujący Seminarium, czy w 1727 r., kiedy rozpoczęła się tutaj nauka – powiedział, otwierając obrady, bp Jan Piotrowski. – Życzę w tej wędrówce czasu, abyście spotykając zacne osoby: czcigodnych księży rektorów, wśród nich bł. ks. Józefa Pawłowskiego, wspominając też znakomitych studentów tej uczelni, m.in. bł. Jerzego Matulewicza, odkrywali to, co piękne – mówił. Zachęcał do godnego i uważnego tworzenia nowej historii i kart naukowego dorobku tej uczelni.

Ks. dr Tomasz Gocel – dyrektor Archiwum Diecezjalnego w Kielcach przedstawił temat, związany z powojennym okresem prześladowań księży pt. „Pamiętajcie o uwięzionych” (Hbr 13,3) – profesorowie Wyższego Seminarium Duchownego w Kielcach prześladowani przez władze komunistyczne (1949-1963)”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Omówił działalność i tragiczne życiorysy kilku kapłanów, w tym biskupów, zaangażowanych w życie seminarium w latach 50. XX wieku: bp. dr. Czesława Kaczmarka – ofiarę systemu totalitarnego, uwięzionego po pokazowym, sfingowanym procesie, rehabilitowanego w czasach III RP; ks. dr. Jana Jaroszewicza – rektora, wikariusza generalnego i późniejszego biskupa kieleckiego – świadka i uczestnika dziejów diecezji kieleckiej z czasów bp. Kaczmarka; ks. dr. Szczepana Sobalkowskiego – rektora seminarium, późniejszego biskupa pomocniczego; ks. kan. Romualda Błaszczakiewicza, wykładowcę teologii pastoralnej; ks. dr. Józefa Dąbrowskiego, wykładowcę homiletyki; ks. dr. Piotra Oborskiego, wykładowcę filozofii; ks. kan. Władysława Widłaka – kuratora. Naukowcy i wychowawcy alumnów, wszyscy oni byli szykanowani, przebywali w więzieniach, długo czekali na rehabilitację. – Za tymi nazwiskami kryją się lata prześladowań Kościoła i cierpienia dla Chrystusa – mówił ks. Gocel. Represje wobec księży stanowiły element świadomego przygotowania gruntu dla otwartego zaatakowania Kościoła, uwięzienia Prymasa Wyszyńskiego itd.

Reklama

Z kolei ks. dr Jan Nowak – zastępca redaktora naczelnego Współczesnej Ambony, redaktor naczelny Wydawnictwa „Jedność” odniósł się do czasów najnowszych, przypominając wkład kieleckich biblistów i homiletów w rozwój kultury teologicznej i piśmiennictwa religijnego w latach 2002-2017 w Polsce. Jako czytelne, wręcz monumentalne przykłady posłużyły mu dwie sztandarowe postaci z dziedziny biblistyki: ks. prof. Józef Kudasiewicz i ks. prof. Stanisław Bielecki.

Ks. prof. Kudasiewicz, realizując różnorodne nurty badawcze w biblistyce, zapisał się szczególnie jako obrońca „Jezusa historii i historyczności Ewangelii”. Była mowa o zasługach Księdza Profesora w rozwój biblistyki stosowanej oraz mariologii, szczególnie tej kształtowanej przez pryzmat Biblii. Mówiąc o ks. prof. Stanisławie Bieleckim, specjalizującym się w teologii biblijnej i teologii pastoralnej, ks. dr Nowak zauważył, że „umiał jak nikt, przerzucać pomosty pomiędzy tymi dziedzinami”, przypomniał także jego bogatą twórczość homiletyczną dla dzieci, czy cenne przekłady biblijne (z najwyższej półki). Analizując twórczość homiletyczną, wspomniał m.in. śp. bp. Kazimierza Ryczana – autora potężnego zbioru 10 tomów homilii, tekstów „napisanych, aby były wypowiedziane”, dotyczących „znaków czasu” – Biskup Kazimierz bardzo cieszył się tą twórczością – skomentował ks. Nowak. Referent wskazał także przykłady pracy młodych biblistów oraz homiletów pracujących dla kieleckiego środowiska, przedstawił inicjatywy wydawnicze, m.in. „Jedności”, czy „Przeglądu homiletycznego” oraz mediów diecezjalnych.

Reforma liturgii z kolei została ukazana przez pryzmat doświadczeń, posługi i pracy naukowej wybitnego liturgisty, ks. prof. dr hab. Stanisława Czerwika. Wyszedł on od czasów Soboru Watykańskiego II i przyjętej wówczas Konstytucji o Świętej Liturgii. Drogę ku przemianom liturgii ukazał przez pryzmat posługi papieży: Piusa X, Piusa XII, Pawła VI, Jana Pawła II, Benedykta XVI. Włączył w rozważania o istocie liturgii m.in. nakaz misyjny z Ewangelii św. Mateusza.

Ks. dr Paweł Tkaczyk – dyrektor Muzeum Diecezjalnego przypomniał postać ks. dr. Józefa Zdanowskiego – opiekuna sztuki sakralnej. Ks. prof. dr hab. Roman Kuligowski z kolei przybliżył temat znaczenia posoborowej odnowy teologii moralnej dla życia chrześcijańskiego.

2017-12-13 11:06

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Prymas Polski na jubileuszu legnickiego Wyższego Seminarium Duchownego

Niedziela legnicka 13/2018, str. IV

[ TEMATY ]

seminarium

Legnica

abp Wojciech Polak

ks. Waldemar Wesołowski

Uczestnicy jubileuszowego spotkania w legnickim Wyższym Seminarium Duchownym

Uczestnicy jubileuszowego spotkania w legnickim Wyższym Seminarium Duchownym

Droga formacji jest drogą obumierania ziarna, uczy oddawać swoje życie. Jest to droga z Jezusem i za Jezusem – powiedział prymas Polski abp Wojciech Polak podczas Mszy św. dziękczynnej, odprawionej w legnickiej katedrze w 25. rocznicę utworzenia Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Legnickiej (WSD).

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Papież do kanosjanów i gabrielistów: kapituła generalna to moment łaski

2024-04-29 20:12

[ TEMATY ]

papież Franciszek

Grzegorz Gałązka

Franciszek przyjął na audiencji przedstawicieli dwóch zgromadzeń zakonnych kanosjanów i gabrielistów przy okazji przeżywanych przez nich kapituł generalnych. Jak podkreślił, spotkanie braci z całego zgromadzenia jest wydarzeniem synodalnym, fundamentalnym dla każdego zakonu, i stanowi moment łaski.

„Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość spotykają się na kapitule przez wspominanie, ewaluację i pójście naprzód w rozwoju zgromadzenia” - mówił Franciszek. Wyjaśniał następnie, że harmonia między różnorodnością jest owocem Ducha Świętego, mistrza harmonii. „Jednolitość czy to w instytucie zakonnym, czy w diecezji, czy też w grupie świeckich zabija. Różnorodność w harmonii sprawia, że wzrastamy” - zaznaczył Ojciec Święty.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję