Dookoła świata

Zełenski absolutnie

Na Ukrainie szykuje się potężna zmiana, która nikogo jednak nie zaskoczy. To konsekwencja procesów trwających w tym państwie od dawna, które doprowadziły do zdecydowanego zwycięstwa w niedawnych wyborach prezydenckich (otrzymał 70 proc. głosów) aktora Wołodymyra Zełenskiego.

Tym razem na wysokie zwycięstwo w wyborach parlamentarnych, które odbędą się 21 lipca, może liczyć założona przez prezydenta partia Sługa Narodu, nawiązująca do tytułu serialu, który wylansował Zełenskiego. Większość miejsc na listach wyborczych zaproponowano ekspertom i wolontariuszom, którzy pracowali w sztabie Zełenskiego, współpracownikom jego firmy „Kwartał 95” oraz przedstawicielom małego i średniego biznesu.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Sondaże wskazują, że na partię Zełenskiego chce głosować co druga osoba, która weźmie udział w wyborach, a to oznacza samodzielne – jak nigdy dotychczas w historii wolnej Ukrainy – rządy jednego ugrupowania. W powiązaniu z uprawnieniami prezydenckimi da to Zełenskiemu pełnię władzy w państwie.

Dotychczasowy obóz rządzący odchodzi rozbity. W nowym parlamencie Europejska Solidarność byłego prezydenta Petra Poroszenki, wokół której skupił się elektorat radykalnie antyrosyjski i patriotyczny, zyska tylko ok. 8 proc. głosów. Kampania wyborcza jest ostra, ale i barwna za sprawą prezydenta. Tak jak bohater serialu „Sługa Narodu” jeździł po kraju, by „robić porządki”, demaskować złych urzędników itp.

Wojciech Dudkiewicz

* * *

Trump wysoko

Psy szczekają, karawana jedzie dalej. Notowania Donalda Trumpa wzrosły do najwyższego poziomu od początku jego prezydentury – wynika z sondażu „The Washington Post” i telewizji ABC. Aprobatę dla Trumpa wyraziło 44 proc. Amerykanów. To o 5 proc. więcej niż w poprzednim badaniu (z kwietnia br). Choć większość Amerykanów nadal wyraża dezaprobatę wobec Trumpa, taki wynik otwiera mu drogę do reelekcji. Wzrost poparcia wynika najpewniej z dobrej sytuacji gospodarczej USA oraz przekonania Amerykanów, że jest to jego zasługa.

Reklama

* * *

Gender reforma

Władze Walii przeprowadziły reformę mundurków szkolnych. Od września w szkołach, gdzie obowiązują mundurki – a jest tak w 90 proc. placówek – mają one być neutralne płciowo. Władze szkoły, wskazując dopuszczalne ubrania, nie mogą ich przypisywać do konkretnej płci. Spodnie np. nie będą już mogły być wskazywane jako część mundurku dla chłopców, a spódnica – dla dziewczynek.

* * *

Mapa drogowa

Ważą się losy Białorusi. Prezydent Aleksander Łukaszenka regularnie zapewnia, że jego kraj nie połączy się z Rosją, niemniej jednak Rosja ma inne zdanie. Założenia tzw. mapy drogowej głębszej integracji, nad którą pracował specjalny zespół, miały zostać określone podczas dwóch spotkań Łukaszenki z prezydentem Rosji Władimirem Putinem (odbyły się one na jeziorze Ładoga i w Petersburgu). Moskwa nalega na pogłębienie integracji i uzależnia od tego dalsze gospodarcze i finansowe wsparcie dla Białorusi. Umowa z 1999 r. o powstaniu państwa związkowego przewiduje m.in. utworzenie wspólnych instytucji i waluty.

* * *

Prawa Grecja

Wyraźne zwycięstwo konserwatywnej Nowej Demokracji w wyborach w Grecji dało tej partii bezwzględną większość w tamtejszym parlamencie (158 z 300 mandatów). – Dostaliśmy silny mandat na to, żeby odmienić Grecję. Dziś zaczyna się dla nas ciężka praca i jestem pewny, że staniemy na wysokości zadania – powiedział Kyriakos Mitsotakis, nowy premier i lider ND, pochodzący z potężnego konserwatywnego klanu politycznego Mitsotakisów, porównywanego do klanu Kennedych w USA. Kłopot z tym, że nowy szef rządu może mieć problemy ze spełnieniem obietnic wyborczych. Zapowiedzi ulg dla inwestorów, obniżenia podatków i nowych miejsc pracy mogą się zderzyć z dyscypliną budżetową, której żądają kredytodawcy.

* * *

Liberalizują aborcję

Kolejne postępy postępu. Członkowie brytyjskiej Izby Gmin opowiedzieli się za liberalizacją aborcji oraz legalizacją „małżeństw” homoseksualnych w Irlandii Północnej. W kraju tym od 2 lat nie udało się powołać autonomicznego rządu. Jeśli do 21 października br. w Belfaście nie zostanie on powołany, liberalizacja przepisów aborcyjnych i legalizacja „małżeństw” homoseksualnych wejdą w życie. Wcześniej zmiany dotyczące tej drugiej sprawy zostały już wprowadzone w Anglii, Walii, Szkocji i Irlandii.

W czwartek 11 października br. rozpoczął się Rok Wiary. Nie jest to pierwszy tematyczny rok w ostatnich latach. Wystarczy wspomnieć Rok św. Pawła, Rok Kapłaństwa, Eucharystii, Różańca czy Wielki Jubileusz Dwutysiąclecia Chrześcijaństwa poprzedzony trzema latami poświęconymi poszczególnym Osobom Trójcy Świętej. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że pontyfikaty Jana Pawła II i Benedykta XVI są w szczególny sposób ukierunkowane na poprawną interpretację postanowień Soboru Watykańskiego II i wcielanie ich w życie - zgodnie z pragnieniem Ducha Świętego. W ten sposób tych dwóch następców św. Piotra i namiestników Chrystusa na ziemi kontynuuje dzieło swoich poprzedników, aby świadomość Kościoła i jego tradycja rozwijały się w sposób integralny, mimo różnych zawirowań i nieprawidłowości doktrynalnych czy duszpasterskich, które pojawiły się w ostatnich dziesięcioleciach w Kościele i na jego obrzeżach.
Zmęczenie, zniechęcenie, egoizm, nieuporządkowane pragnienia mają ścisły związek z naszą wiarą, z wewnętrznym przekonaniem, z wizją naszego życia na ziemi i w wieczności. Dekalog - zwerbalizowane przez Boga prawo naturalne - obowiązuje wszystkich ludzi, porządkuje i obiektywizuje myślenie, daje wizję mądrości i wiedzy każdemu człowiekowi niezależnie od wiary i religii. Dlatego wszyscy ludzie mają obowiązek kierować się sumieniem, a czytając Ewangelię, mogą się dowiedzieć, co o realizowaniu życia mówił Jezus. Świat jest dziełem Boga i ilekroć o tym zapomina, redukuje swoją godność, zaciemnia tożsamość. Bóg i dzisiaj podtrzymuje świat w istnieniu, otwiera nieoczekiwane perspektywy, ujawnia tajemnice natury, czeka na nawrócenie, stwarza ku temu okazje. Niestety, obserwujemy dziś nadprodukcję fałszywych ideologii i fałszywych ideałów. Wyrazem ich jest legalizacja zjawisk i zachowań najbardziej nieludzkich, takich jak aborcja czy eutanazja, skandale seksualne czy molestowanie dzieci, poniżające rozrywki, morderstwa i inne. Prawdziwie niepokojące jest to, że ludzie przestają mieć szacunek do samych siebie. Godność i honor tracą konkretne osoby, a z nimi tracą go uniwersytety, partie i ugrupowania kulturalne.
Zsekularyzowany liberalizm awansował dziś do rangi światowej religii, której często uczy się w szkołach, oczywiście, pod innymi szyldami. W Polsce nie brakuje zdumiewających przykładów lansowanego relatywizmu moralnego, kulturowego czy prawnego. Okazji do refleksji dostarcza nam codzienne życie. Kościół pada ofiarą nieprzyjemnego kłamstwa, które ma charakter iluzji. Od kilku lat imputuje się Kościołowi, że jest leniwy, że się nie stara, nie zabiega o wiernych, że jest go za mało na dole, wśród ludzi, że jest pozbawiony wyobraźni. Tymczasem Kościół pracuje najwięcej ze wszystkich instytucji społecznych, jakie w Polsce istnieją, jest wszędzie: w edukacji, medycynie, filantropii, blisko państwa, blisko potrzebujących, biednych itd. Kościół jest najbardziej urozmaiconą organizacją, prowadzi kilka tysięcy wielkich projektów, które są zakorzenione w skrajnie różnych dziedzinach. Co chwilę słychać, że w Kościele coś wymyślono i że poparło to mnóstwo ludzi. Demokracja jest wielką wartością, ale bez moralności staje się harcowiskiem prowadzącym do totalitaryzmu. Dlatego nie brak dziś głosów poważnych myślicieli, którzy twierdzą, że przeżyła się również sama demokracja (Paul Ricoeur, Marcel Gauchet). Rozsądek woła o uzupełnienie jej doświadczeniami narodów, o respektowanie praw natury i stanowienie praw zgodnych z prawem Bożym.
Pan Jezus mówił o Bogu Ojcu, otworzył drogę zbawienia, ale też ujawnił podstępy szatana. Założone przez Chrystusa „chrześcijaństwo nie jest czystą nauką ani teorią na temat tego, co było i co będzie z duszą człowieka, ale jest świadectwem rzeczywistego wydarzenia, mającego wpływ na całe życie człowieka” (L. Wittgenstein). Chrystus jest Bogiem, którego chrześcijanin przez wiarę spotkał i swoje życie stara się dostosować do Niego.
Rok Wiary ma być czasem intensywnego „treningu”, aby życie nasze przeżywać po chrześcijańsku, głębiej wnikać w jego tajemnice, by coś lepszego dokonało się w naszym życiu, aby coś się zmieniło, rozświetliło, uświadomiło. Diabeł kusi, chce pozyskać dla siebie. Chce osłabić naszą wiarę, oddzielić od Boga i Kościoła. Reszta pójdzie łatwo. Każdy szczegół będzie tu ważny, będzie jednoczył lub oddzielał od Jezusa.
Mojżesz zwracał uwagę na rolę wdzięczności wobec Boga. Kto umie dziękować Bogu, ten uznaje Go dawcą dóbr duchowych i materialnych. A ponieważ wie, od kogo je otrzymał, tym większe na przyszłość uzyska. A św. Paweł przypomina, że chrześcijaństwo ukryte, anonimowe, to chrześcijaństwo chore. Bez głoszenia wiary, przypominania prawdy nie da się wypełnić poleceń Jezusa: „Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, osiągniesz zbawienie” (Rz 10,9).
Rok Wiary ma być czasem wiary czynnej, wzrastającej przez czyny. Bł. Jan Paweł II w dokumencie „Na początku nowego tysiąclecia” przypomniał, że katolicy powinni wypływać na głębię wiary, sięgać po świętość, bo jedynie ona „okazała się rzeczywistością, która lepiej niż cokolwiek innego wyraża tajemnicę Kościoła” (nr 7). Chrześcijaństwa nie da się zamknąć tylko do tradycji, kultury czy przeżycia estetycznego. Ono prowadzi do zjednoczenia z Bogiem, otwiera perspektywę transcendencji, nieskończoności, zbawienia, które zaczynamy realizować już tu, na ziemi. Skuteczne działania chrześcijan mają początek w kontemplacji Chrystusa. Powinniśmy umieć Go dostrzec przede wszystkim w twarzach tych, z którymi On się utożsamiał: z potrzebującymi pomocy, cierpiącymi i biednymi. Rozpoczęty Rok Wiary zainicjuje z pewnością sporo wydarzeń, które rozpalą wiele grup katolickich. Zdarzy się dużo dobrego. Nie będzie cicho i pusto. W tego rodzaju historiach aktywności jest dużo i dużo jest też korzystnych konsekwencji. W polskim Kościele ludzie wymiernie robią coś razem, wymiernie się komunikują. Wielu jest animatorów, którzy spędzają całe dnie, oddając się różnym kościelnym działaniom. Rok Wiary z pewnością pobudzi do realizowania dodatkowych zadań.
Warto zaznaczyć, że w dziejach społeczeństw, narodów, wspólnot i grup ludzkich zdarzają się lata szczególne i wyjątkowe pod wieloma wzglądami. Zapadają one głęboko w pamięć kolejnych pokoleń, znajdują odzwierciedlenie w podręcznikach historii czy literatury. Wspomnieć można rok 1812, który Adam Mickiewicz uwiecznił w „Panu Tadeuszu”: „O roku ów! Kto ciebie widział w naszym kraju!/Ciebie lud zowie dotąd rokiem urodzaju,/A żołnierz rokiem wojny; dotąd lubią starzy/O obie bajać, dotąd pieśń o tobie marzy./Z dawna byłeś niebieskim oznajmiony cudem/I poprzedzony głuchą wieścią między ludem...”. Przywołując słowa wieszcza, zauważyć należy, że ludzie zostali tak stworzeni, że potrzebują odwołań do znaczących wydarzeń z przeszłości. Dają im one nie tylko poczucie ciągłości historii, ale pozwalają także określić własne miejsce w dziejach świata. Sytuują człowieka w czasie i dają mu poczucie sensownego nim gospodarowania. Dlatego szczególny okres Roku Wiary. „Rok Wiary jest zachętą do autentycznego i nowego nawrócenia się do Pana, jedynego Zbawiciela świata” - napisał Ojciec Święty i dodał: „Pragniemy, aby ten Rok rozbudził w każdym wierzącym aspirację do wyznawania wiary w pełni i z odnowionym przekonaniem, z ufnością i nadzieją. Będzie to też dobra okazja, by z większym zaangażowaniem celebrować wiarę w liturgii, a zwłaszcza w Eucharystii, która jest «szczytem, do którego zmierza działalność Kościoła, i zarazem jest źródłem, z którego wypływa cała jego moc». Jednocześnie pragniemy, żeby świadectwo życia ludzi wierzących było coraz bardziej wiarygodne. Zwłaszcza w tym Roku każdy wierzący powinien na nowo odkryć treść wiary, którą wyznaje, celebruje, przeżywa i przemadla, i zastanowić się nad samym aktem wiary”.