Reklama

Wiara

Kapłaństwo - dar Jezusa dla Kościoła

Niedziela legnicka 4/2004

[ TEMATY ]

kapłaństwo

Karol Porwich/Niedziela

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Bóg dał światu wielki dar kapłaństwa. On sam wybiera tych, którzy stają się ministrami Jego nieskończonej miłości, którą przekazują wszystkim ludziom. Jezus Chrystus, zanim powrócił do Ojca, ustanowił sakrament kapłaństwa, aby na zawsze zapewnić obecność kapłanów na ziemi.

Stało się to w Wieczerniku, kiedy to przekazał Apostołom moc konsekrowania chleba i wina i ofiarowania tych darów na ołtarzach świata. „To jest moje Ciało, to jest kielich Nowego Przymierza we Krwi mojej, czyńcie to na moją pamiątkę” (Łk 22,19-20). Obdarzył też swoich uczniów mocą odpuszczania grzechów. Miało to miejsce po Zmartwychwstaniu. „Jak Ojciec mnie posłał, tak i Ja was posyłam. Przyjmijcie Ducha Świętego. Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20, 21-23).

Nakazał im też głosić ewangelię i udzielać chrztu. „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,19-20). Apostołowie przekazywali ten szczególny dar i powołanie swoim następcom. Zawsze towarzyszył temu gest nałożenia rąk. Pisze o tym św. Paweł w Liście do Tymoteusza: „Nie zaniedbuj w sobie charyzmatu, który został ci dany za sprawą proroctwa i przez nałożenie rąk kolegium prezbiterów” (1 Tm 4,14).

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Dzieje Apostolskie mówią nam o tym, że zawsze obok biskupów byli prezbiterzy (kapłani). Paweł i Barnaba głosili Ewangelię w Antiochii i tam, w każdym Kościele, wśród modlitw i postów ustanawiali starszych (por. Dz 14, 22-23). Oprócz prezbiterów ustanawiali również we wspólnotach chrześcijańskich diakonów, nakładając na nich ręce (Dz 6,6). Tak więc ustanawianie biskupów, kapłanów i diakonów było obecne od samego początku chrześcijaństwa. Również najstarsi Ojcowie Kościoła podkreślają wielką rolę duchownych w Kościele. Św. Ignacy Antiocheński stwierdza, że bez biskupów, kapłanów i diakonów nie ma Kościoła. A papież I wieku - św. Klemens mówi: „Jesteśmy biskupami i kapłanami od Apostołów, Apostołowie zaś od Chrystusa, Chrystus od Boga”.

Kim jest kapłan?

Reklama

Ktoś powiedział, że kapłan jest niczym i wszystkim. Jest niczym - ponieważ jest tylko człowiekiem, z jego ludzkimi słabościami, jest wszystkim - ponieważ ma tę samą władzę co Chrystus. W Liście do Hebrajczyków czytamy: „Każdy bowiem arcykapłan z ludzi brany, dla ludzi bywa ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga, aby składał dary i ofiary za grzechy” (Hbr 5,1). Każdy kapłan jest tylko człowiekiem. A więc ma swoje słabości, ograniczenia, jak każdy z nas. Przysłowie mówi: „gdzie jest człowiek, tam jest ułomność”. Nie ma więc kapłanów idealnych. Ta ludzka słabość niektórych kapłanów dla wielu ludzi staje się wytłumaczeniem ich odejścia od Kościoła, od sakramentów. A przecież każdy rozumny chrześcijanin powinien wiedzieć, że do kościoła idzie nie dla księdza, ale ze względu na miłość do Chrystusa i dla dobra własnej duszy. Nawet jeśli trafimy na kapłana, który nie odpowiada naszym potrzebom, pamiętajmy słowa Jezusa: „Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie” (Mt 23,3). Inaczej wyraził to św. Franciszek: „Ja widzę w kapłanach nie ich grzech czy słabość, ale dziecko Boże”. Mimo ludzkich słabości każdy konsekrowany kapłan ma moc Chrystusa. Św. Augustyn mawiał, że kapłan jest podobny do Matki Bożej, przez jego ręce, na ołtarzu, Syn Boży przyjmuje ludzkie ciało, tak jak w łonie Maryi. W tym właśnie upatruje on wielką godność stanu kapłańskiego. Każdy kapłan pełniący posługę jest sługą Boga, narzędziem przez które działa Duch Święty, jest tym, który jednoczy ludzi z Bogiem i ludzi między sobą, jest tym, który zaprowadza pokój. Kapłan uwalnia ludzi od grzechu, jest odpowiedzialny za kierownictwo duchowe, czyni wolnymi tych, którzy stają się niewolnikami swoich namiętności. Jest głosicielem Ewangelii Chrystusa, który pragnie aby wszyscy stali się szczęśliwymi. Głosi orędzie zwycięstwa wiary i miłości nad śmiercią. Kapłan sprawujący sakramenty staje się pomostem pomiędzy życiem doczesnym i wiecznym. To on w imieniu całej wspólnoty Kościoła zanosi do Boga nasze modlitwy i udziela nam darów pochodzących z wysoka. Każdy kapłan powołany przez Boga staje się solą ziemi, światłem Chrystusa dla tych, którzy błądzą w ciemności, sługą pojednania dla tych, którzy uwikłani są w grzech. Jest ambasadorem Chrystusa wobec świata, jest źródłem pociechy dla cierpiących, źródłem nadziei dla wątpiących. To wielki zaszczyt być nazywanym „drugim Chrystusem”. Ale też i wielka odpowiedzialność. Bez kapłana, mówi św. Jan Vianney, śmierć i męka naszego Pana byłyby bezowocne, ponieważ to kapłan kontynuuje zbawcze dzieło rozpoczęte przez Jezusa na ziemi. Bez kapłana nie byłoby Eucharystii, nie byłoby konfesjonału i innych sakramentów.

Kapłan - dobroczyńca ludzkości

Wiktor Hugo mówił, że tylko duchy bezrozumne zadają pytania: po co nam kapłani, co takiego robią? Nie ma powołania bardziej wzniosłego niż to kapłańskie, nie ma też zajęcia bardziej pożytecznego niż to kapłańskie. Poprzez sprawowanie Eucharystii kapłan staje się zbawcą ludzkości, która bez tego daru pozostałaby uwikłana w swoje niezliczone grzechy. Poprzez sprawowanie innych sakramentów przybliżają Boga człowiekowi w najważniejszych dla niego momentach życia. Tak więc kapłan staje się największym i najbliższym przyjacielem każdego człowieka. Papież Pius XI mawiał, że kapłan od kołyski aż po grób jest obok każdego wiernego, jest jego przewodnikiem, podporą. Biada, gdyby kapłan uciszył swój głos. Wtedy świat szybko powróciłby do barbarzyństwa. Bóg powierzył w ręce kapłanów niezliczone bogactwa duchowe, poprzez ręce kapłanów chce nam ich udzielać. Nie bójmy się ich przyjmować. Kiedy Naród Wybrany wędrował po pustyni, odczuwał pragnienie. Mojżesz, uderzając laską w skałę, wyprowadził dla niego wodę. Dziś ludzkość spragniona jest Boga i Jego łaski. To pragnienie możemy zaspokoić dzięki posłudze kapłańskiej. Módlmy się więc do Boga, aby nigdy nie zabrakło nam świętych kapłanów, świadków Bożej miłości.

2004-12-31 00:00

Ocena: +47 -4

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Kongres o kapłaństwie diecezjalnym w Hiszpanii

[ TEMATY ]

ksiądz

kapłaństwo

kapłani

Bożena Sztajner/ Niedziela

„Kapłan diecezjalny w XXI w. w świetle nauczania św. Jana z Avili”. Pod takim hasłem w andaluzyjskiej miejscowości Baeza odbył się kongres, w którym udział wzięło duchowieństwo z 23 hiszpańskich diecezji.

Św. Jan z Avili jest patronem duchowieństwa Hiszpanii i Andaluzji. W 1538 r. założył on w Baezie uniwersytet, który stał się prężnym ośrodkiem kształcenia duchowieństwa jeszcze przed Soborem Trydenckim. Celowo wyłączył katedrę prawa kanonicznego, aby położyć większy nacisk na studium teologii przez kapłanów. W tym roku diecezja Jaen obchodzi Rok Jubileuszowy: 450-lecie śmierci i 50-lecie kanonizacji Jana z Avili, wychowawcy kapłanów i wielu świętych.

CZYTAJ DALEJ

Francja: wyjątkowa Wielkanoc z rekordową liczbą nowych katolików

2024-03-26 18:40

[ TEMATY ]

Francja

twitter.com

Kościół we Francji przygotowuje się w do wyjątkowej Wielkanocy z kolejną rekordową liczbą katechumenów. Choć dokładne dane nie zostały jeszcze ogłoszone, to szacuje się, że chrztów dorosłych będzie w tym roku o co najmniej 30 proc. więcej. To prawdziwa epidemia, a raczej niespodziewany cudowny połów - przyznaje ks. Pierre-Alain Lejeune, proboszcz z Bordeaux.

Zauważa, że wszystko zaczęło się półtora roku temu, kiedy do jego parafii zgłosiło się w sprawie chrztu kilkadziesiąt osób, tak iż obecnie ma osiem razy więcej katechumenów niż dwa lata temu. Początkowo myślał, że to przejaw dynamizmu jego parafii. Szybko jednak się przekonał, że nie jest wyjątkiem. Inni proboszczowie mają ten sam «problem», są przytłoczeni nagłym napływem nowych katechumenów.

CZYTAJ DALEJ

Gorzkie Żale to od ponad trzech wieków jedno z najpopularniejszych nabożeństw pasyjnych w Polsce

2024-03-28 20:27

[ TEMATY ]

Gorzkie żale

Grób Pański

Karol Porwich/Niedziela

Adoracja przy Ciemnicy czy Grobie Pańskim to ostatnie szanse na wyśpiewanie Gorzkich Żali. To polskie nabożeństwo powstałe w 1707 r. wciąż cieszy się dużą popularnością. Tekst i melodia Gorzkich Żali pomagają wiernym kontemplować mękę Jezusa i towarzyszyć Mu, jak Maryja.

Autorem tekstu i struktury Gorzkich Żali jest ks. Wawrzyniec Benik ze zgromadzenia księży misjonarzy świętego Wincentego à Paulo. Pierwszy raz to pasyjne nabożeństwo wyśpiewało Bractwo Świętego Rocha w 13 marca 1707 r. w warszawskim kościele Świętego Krzyża i w szybkim tempie zyskało popularność w Warszawie, a potem w całej Polsce.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję