Oto biogramy przyszłych purpuratów.

1. Mario Zenari, Włoch – nuncjusz apostolski „w umiłowanej i umęczonej Syrii”, jak to zapowiedział Ojciec Święty i który, co jest zupełną nowością, pozostanie na tym urzędzie także po tej nominacji.

Urodził się 5 stycznia 1946 w Villafranca koło Werony. Święcenia kapłańskie przyjął 5 lipca 1970, jest specjalistą w zakresie prawa kanonicznego. W 1980 rozpoczął posługę w dyplomacji Stolicy Apostolskiej, pracując w jej placówkach w Senegalu, Liberii Kolumbii, w Niemczech i Rumunii, po czym wrócił do Watykanu i 25 marca 1993 został mianowany radcą nuncjatury w Sekretariacie Stanu. 7 lutego 1994 Jan Paweł II mianował go stałym przedstawicielem Stolicy Apostolskiej przy Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej i Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie oraz stałym obserwatorem Stolicy Świętej przy Biurze Narodów Zjednoczonych – wszystkie te instytucje mieszczą się w Wiedniu. 12 lipca 1999 papież mianował go nuncjuszem apostolskim w Wybrzeżu Kości Słoniowej i Nigrze, a w kilka dni później także w Burkina Faso, wynosząc go jednocześnie do godności arcybiskupa (sakrę hierarcha przyjął 25 września tegoż roku). 10 maja 2004 abp Zenari został nuncjuszem na Sri Lance a od 30 grudnia 2008 reprezentuje papieża w Syrii, obecnie będzie to czynił jako kardynał – jedyny wśród czynnych nuncjuszy.

2. Dieudonné Nzapalainga CSSp., Republika Środkowoafrykańska (RŚA) – arcybiskup Bangi

Urodził się 14 marca 1967 w Mbomou (diecezja Bangassou w południowo-wschodniej części kraju). Po ukończeniu szkoły podstawowej wstąpił kształcił się w seminariach – niższym i wyższym w swoim kraju oraz w Kamerunie i Gabonie i tam wstąpił do Zgromadzenia Świętego Ducha (duchaczy – SSP), w którym 8 września 1993 złożył śluby czasowe i 6 września 1997 – wieczyste. 9 sierpnia 1998 przyjął święcenia kapłańskie, po czym rozpoczął studia teologiczne u jezuitów we Francji, ale po kilku latach musiał wrócić do swego kraju, aby pełnić obowiązki przełożonego regionalnego swego zgromadzenia. Podczas pobytu we Francji (1998-2005) był m.in. kapelanem sierocińca i wikariuszem w Marsylii. W swoim kraju był regionałem duchaczy i proboszczem w Bangi a w latach 2008-09 przewodniczył Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych RŚA. Od 2009 kierował stołeczną archidiecezją, której arcybiskupem metropolitą mianował go 14 maja 2012 Benedykt XVI; sakrę nowy arcybiskup przyjął 22 lipca tegoż roku. Od lipca 2013 jest przewodniczącym episkopatu swego kraju. Pod koniec listopada ub.r. gościł papieża Franciszka, który właśnie w Bangi otworzył Drzwi Miłosierdzia jeszcze przede oficjalnym rozpoczęciem Jubileuszu Miłosierdzia.

Jest osobiście zaangażowany w proces pokojowy w RŚA a w 2013 wraz z miejscowymi zwierzchnikami wspólnoty islamskiej i protestanckiej założył fundację Platformy Międzyreligijnej dla Pokoju w Republice Środkowoafrykańskiej. W czerwcu 2014 odwiedził Polskę w ramach akcji solidarnościowej z Kościołem w tym kraju. Będzie pierwszym kardynałem ze swego kraju.

3. Carlos Osoro Sierra, Hiszpan – arcybiskup metropolita Madrytu

Urodził się 16 maja 1945 w Castañeda (diecezja Santander w Kantabrii na północy kraju). Po studiach w zakresie pedagogiki i matematyki kształcił się w seminarium dla dojrzałych powołań w Salamance i na tamtejszym Uniwersytecie Papieskim i na Uniwersytecie Complutense w Madrycie, po których ukończeniu przyjął święcenia 29 lipca 1973 jako kapłan diecezji Santander. Pełnił następnie różne funkcje duszpasterskie i administracyjne w swej diecezji, m.in. w latach 1977-96 był rektorem tamtejszego seminarium duchownego. 27 grudnia 1996 Jan Paweł II mianował go biskupem Orense (sakra – 22 lutego 1997), skąd 7 stycznia 2002 przeniósł go na stanowisko arcybiskup metropolity Oviedo, a w latach 2006-07 mianował go równolegle administratorem apostolskim diecezji Santander. 8 stycznia 2009 Beneykt XVI powołał go na metropolitę Walencji, skąd 28 sierpnia 2014 papież Franciszek przeniósł go na podobny urząd w Madrycie. Od marca 2014 kardynał-nominat jest wiceprzewodniczącym Hiszpańskiej Konferencji Biskupiej, pełniąc w niej ponadto szereg kierowniczych funkcji w różnych komisjach.

4. Sérgio da Rocha, Brazylijczyk – arcybiskup Brasilii

Urodził się 21 października 1959 w Dobrada (diecezja Jaboticabal w stanie São Paulo). Po studiach na uczelniach w swoim kraju i w Rzymie przyjął 14 grudnia 1984 święcenia jako kapłan diecezji São Carlos. Pracował następnie duszpastersko i jako wykładowca seminaryjny w swej diecezji, był m.in. rektorem miejscowego seminarium, profesorem Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego w Campinas, odpowiadał za formację diakonów stałych, był członkiem rady kapłańskiej. 13 czerwca 2001 Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym Fortalezy (sakra – 11 sierpnia tegoż roku). Stamtąd Benedykt XVI przeniósł go 31 stycznia 2007 na urząd biskupa koadiutora archidiecezji Teresiny a 3 września 2008 mianował go jej arcybiskupem. Od 15 czerwca 2015 jest arcybiskupem metropolitą stolicy Brazylii. Od kwietnia tegoż roku kardynał-nominat stoi na czele Narodowej Konferencji Biskupów Brazylii, w której już wcześniej pełnił różne stanowiska. Jest również przewodniczącym Wydziału ds. Powołań i Posług w Latynoamerykańskiej Radzie Biskupiej (CELAM).

5. Blase J. Cupich, Amerykanin – arcybiskup Chicago

Urodził się 19 marca 1949 w Omaha (stan Nebraska) w wielodzietnej rodzinie potomków emigrantów chorwackich (ma 8 rodzeństwa). Odbył studia teologiczne m.in. w Papieskim Kolegium Północnoamerykańskim w Rzymie i na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim oraz na Katolickim Uniwersytecie Ameryki w Waszyngtonie. 16 sierpnia 1975 został wyświęcony na kapłana dla archidiecezji Omaha. Pracował tam następnie duszpastersko, a w latach w latach 1981-87 był współpracownikiem nuncjatury w Waszyngtonie. Był też wykładowcą i rektorem w Papieskim Kolegium św. Józefa w Columbus (stan Ohio; 1989-97). 7 lipca 1998 Jan Paweł II mianował go biskupem Rapid City w Południowej Dakocie (sakra – 21 września tegoż roku), skąd 30 czerwca 2010 Benedykt XVI powołał go na biskupa Spokane w stanie Waszyngton. 20 września 2014 Franciszek mianował go arcybiskupem metropolitą Chicago, w której rządy objął 18 listopada tegoż roku. W latach 2005-06 jako przedstawiciel Watykanu wizytował seminaria duchowne w USA. W maju 2005 roku odwiedził Polskę, m.in. Nowy Targ, pozdrawiając tam wiernych po polsku. W lonie episkopatu amerykańskiego był m.in. w latach 2008-11 przewodniczącym komitetu ds. ochrony dzieci i młodzieży.

6. Patrick D’Rozario, CSC, Banglijczyk – arcybiskup Dhaki

Urodził się 1 października 1943 w Padrishibpur (diecezja Chittagong). Święcenia kapłańskie przyjął 8 października 1972 jako członek Zgromadzenia Krzyża Świętego (CSC). 21 maja 1990 Jan Paweł II mianował go pierwszym biskupem nowo utworzonej diecezji Radższahi, którą od podstaw zorganizowała. Stamtąd papież przeniósł go 3 lutego 1995 do archidiecezji Czittagong, skąd 25 listopada 2010 decyzją Benedykta XVI przeszedł na stanowisko koadiutora stołecznej archidiecezji Dhaki, której arcybiskupem został 22 października następnego roku. Od grudnia 2011 jest przewodniczącym episkopatu Bangladeszu. Obecnie będzie pierwszym kardynałem swego kraju.

7. Baltazar Enrique Porras Cardozo, Wenezuekczyk – arcybiskup metropolita Méridy

Urodził się 10 października 1944 w Caracas. Ma za sobą studia filozoficzne i teologiczne w stolicy i na Papieskim Uniwersytecie w Salamance. Święcenia przyjął 30 lipca 1967, po czym pracował duszpastersko i jako wykładowca w swej archidiecezji. 30 lipca 1983 Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym Méridy (sakrę nominat przyjął 17 września tegoż roku). 30 października 1991 papież powołał go na arcybiskupa metropolitę tego miasta. W latach 1998-99 abp Porras był także jednocześnie administratorem apostolskim diecezji San Cristóbal. Pełnił różne urzędy w episkopacie swego kraju, w latach 1999-2006 stał na jej czele a obecnie jest wiceprzewodniczącym. W latach 2007-11 był pierwszym wiceprzewodniczącym CELAM., è tuttora Membro del Consiglio Speciale per l’America del Sinodo dei Vescovi (dal 1997).

8. Jozef De Kesel, Belg – arcybiskup metropolita Malines (Mechelen)-Brukseli, prymas i biskup polowy Belgii

Urodził się 17 czerwca 1947 w Gandawie jako szóste spośród jedenaściorga dzieci. Po studiach m.in. na Uniwersytecie Katolickim w Louvain (1968-72) i na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie przyjął 26 sierpnia 1972 święcenia kapłańskie z rąk swego stryja, bp. Leo-Karela De Kesela, biskupa pomocniczego w Gandawie. W latach 1974-2002 pracował duszpastersko oraz jako nauczyciel religii i wykładowca w różnych szkołach i uczelniach katolickich, m.in. w Louvain. 20 marca 2002 Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji Mechelen i Brukseli (sakrę przyjął 26 maja tegoż roku), skąd 25 czerwca 2010 Benedykt XVI powołał go na biskupa Brugii. 6 listopada 2015 Franciszek mianował go arcybiskupem metropolitę Mechelen i Brukseli, z czym łączy się godność prymasa Belgii, a także urząd biskupa polowego tego kraju. Od stycznia br. jest przewodniczącym episkopatu Belgii. Jest też zaangażowany w sprawy społeczne, m.in. w pomoc dla uchodźców.

9. Maurice Piat, Mauryjczyk – arcybiskup Port-Louis (Mauritius)

Urodził się 19 lipca 1941 w Moka w swym kraju ojczystym. Po studiach na Mauritiusie rozpoczął nowicjat w Zgromadzeniu Ducha Świętego, składając w nim śluby zakonne 8 września 1962. Kształcił sdię następnie w Dublinie oraz na uczelniach papieskich w Rzymie (do 1972). 2 sierpnia 1970 przyjął święcenia kapłańskie, po czym posługiwał duszpastersko przez 3 miesiące w Bangalurze w Indiach. Po powrocie do kraju był wykładowcą i katechetą oraz zajmował się formacją seminarzystów. W latach 1977-79 uzupełniał studia w Paryżu, po czym pracował duszpastersko i na Mauritiusie. 21 stycznia 1991 Jan Paweł II mianował go koadiutorem ówczesnego biskupa Port-Louis – kard. Jeana Margéota, który 19 maja wyświęcił go na biskupa. 15 marca 1993 objął po nim rządy w diecezji. W latach 1996-2002 oraz 2013-wrzesień br. stał na czele Konferencji Biskupiej Oceanu Indyjskiego. Od 2000 jest członkiem Stałego Komitetu Simpozjum Konferencji Biskupich Afryki i Madagaskaru (SCEAM).

10. Kevin Joseph Farrell, Amerykanin pochodzenia irlandzkiego – prefekt Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia

Urodził się 2 września 1947 w Dublinie jako drugi z czterech synów w rodzinie mówiącej po irlandzku. Jego starszy brat – Brian jest od grudnia 2002 roku sekretarzem Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan. Kevin 1966 roku rozpoczął nowicjat w zgromadzeniu Legionistów Chrystusa. Ma za sobą studia na Papieskich Uniwersytetach: w Salamance oraz Gregoriańskim i Św. Tomasza z Akwinu (Angelicum) w Rzymieoraz na Uniwersytecie Notre Dame w stanie Indiana. Święcenia kapłańskie przyjął w Rzymie 24 grudnia 1978, po czym był duszpasterzem akademickim na Uniwersytecie Monterrey w Meksyku, gdzie prowadził też seminaria z bioetyki i etyki społecznej. Był też administratorem generalnym Legionistów, odpowiedzialnym za seminaria i szkoły we Włoszech, Hiszpanii i Irlandii. W 1984 został kapłanem archidiecezji waszyngtońskiej, pracując najpierw w duszpasterstwie, następnie w tamtejszej Caritas, a w latach 1989-2001 odpowiadał za finanse stołecznej archidiecezji. 28 grudnia 2001 Jan Paweł II mianował ks. Farrella biskupem pomocniczym archidiecezji waszyngtońskiej (sakra – 11 lutego 2002) 6 marca 2007 Benedykt XVI mianował go biskupem diecezji Dallas w Teksasie. 15 sierpnia br. Franciszek powołał go na prefekta nowo utworzonej Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia.

11. Carlos Aguiar Retes,Meksykanin – arcybiskup metropolita Tlalnepantla

Urodził się 9 stycznia 1950 w Tepic. Studiował w swym mieście rodzinnym oraz w USA i na Papieskim Instytucie Biblijnym i Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Święcenia przyjął 22 kwietnia 1973. Pracował duszpastersko i jako wykładowca w swej diecezji i w innych częściach Meksyku. 28 maja 1997 Jan Paweł II mianował go biskupem Texcoco (sakra – 29 czerwca). 5 lutego 2009 Benedykt XVI powołał go na arcybiskupa metropolitę Tlalnepantla. W latach 2004-06 był sekretarzem generalnym a w latach 2006-12 – przewodniczącym episkopatu Meksyku, w latach 2011-15 stał na czele CELAM

12. John Ribat, MSC, Papuańczyk – arcysbiskup Port Moresby (Papua Nowa Gwinea)

Urodził się 9 lutego 1957 w Volavolo (archidiecezja Rabaul). Po nauce w szkole i seminarium niższym wstąpił do Zgromadzenia Misjonarzy Najświętszego Serca (MSC), składając w nim pierwsze śluby 2 lutego 1979, po czym przyjął święcenia 1 grudnia 1985. Pracował następnie duszpastersko w różnych parafiach w swym kraju. W 1991 uzupełniał studia w Manili, potem pełnił różne funkcje w zgromadzeniu. 30 października 2000 Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji Bereina (sakrę przyjął 11 lutego del 2001). 16 kwietnia 2007 Benedeykt XVI powołął go na arcybiskupa koadiutora Port Moresby a 26 marca 2008 abp Ribat został arcybiskupem metropolitą tej stołecznej archidiecezji. W latach 2011-14 był przewodniczącym Konferencji Biskupiej Papui Nowej Gwinea i Wysp Salomona. Od 2014 stoi na czele Federacji Konferencji Biskupich Oceanii (FCBCO). Będzie pierwszym kardynałem swego kraju.

13. Joseph William Tobin, CSsR, Amerykanin – arcybiskup Indianapolis

Urodził się 3 maja 1952 w Detroit jako najstarszy z trzynaściorga rodzeństwa. Po nauce w szkole wstąpił do Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela (redemptorystów, CSsR), w którym 5 sierpnia 1972 złożył pierwsze śluby a 21 sierpnia 1976 – wieczyste. Święcenia kapłańskie przyjął 1 czerwca 1978, po czym posługiwał wśród emigrantów hiszpańskojęzycznych w różnych miejscach, głównie w Detroit i Chicago, zdobywając duże doświadczenie duszpasterskie, m.in. w parafiach i głoszenie rekolekcji dla młodzieży i dorosłych, pracę z ruchami kościelnymi i w trybunale archidiecezjalnym oraz zaangażowanie na rzecz pokoju, sprawiedliwości i integralności stworzenia. W 1991 został radnym generalnym swego zgromadzenia a 9 września 1997 – przełożonym generalnym (do 2009). 2 sierpnia 2010 Benedykt XVI mian opwałgo sekretarzem Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego oraz arcybiskupem tytularnym (sakrę przyjął 9 października tegoż roku). Na tym stanowisku starał się załagodzić napięcia między Stolicą Apostolską a żeńskimi zgromadzeniami zakonnymi w USA. 18 października 2012 papież mianował go arcybiskupem Indianapolis.

14. Anthony Soter Fernandez, emerytowany arcybiskup Kuala Lumpur (Malezja)

Urodził się 22 kwietnia 1932 w Sungai Petani, w diecezji Penang, w rodzinie pochodzenia indyjskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 10 grudnia 1966 roku. 29 września 1977 roku został mianowany biskupem Penang i otrzymał sakrę biskupią w dniu 17 lutego 1978. W dniu 2 lipca 1993 roku został mianowany arcybiskupem stolicy Malezji, Kuala Lumpur i 10 listopada tego samego roku odbył ingres. Rządził stołeczną metropolią do 15 kwietnia 2003. Od tej daty mieszka w Wyższym Seminarium Duchownym diecezji Penang, gdzie poświęcił się formacji kapłanów jako ojciec duchowny. Był Przewodniczącym Konferencji Episkopatu Malezja-Singapur-Brunei przez dwie kadencje, od 1987 do 1990 i ponownie od 2000 do 2003 roku – Jest pierwszy kardynałem Malezji.

15. Renato Corti, emerytowany biskup diecezji Novara (Włochy)

Urodził się w Galbiate, w prowincji Como, a terenie archidiecezji mediolańskiej 1 marca 1936. Święcenia kapłańskie przyjął 28 czerwca 1959 roku z rąk ówczesnego arcybiskupa Mediolanu, Giovanniego Battisty Montiniego (przyszłego papieża Pawła VI). Do 1967 r pracował w duszpasterstwie, a następnie był ojcem duchownym w Kolegium Arcybiskupim w Gorla. Podobne funkcje pełnił w Saronno. W 1980 ówczesny arcybiskup Mediolanu, Carlo Maria Martini mianował go wikariuszem generalnym. 30 kwietnia 1981 św. Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym Mediolanu, przydzielając stolicę tytularną Zallata. Sakrę przyjął 6 czerwca tego samego roku. Obok obowiązków diecezjalnych pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Episkopatu Włoch ds. duchowieństwa. Mianowany 19 grudnia 1990 roku św. Jan Paweł II mianował go biskupem Novary. Obowiązki te pełnił do 24 listopada 2011, kiedy Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z powodu ukończenie przewidzianego prawem wieku. Przez dziesięć lat - do 2005 roku był wiceprzewodniczącym Konferencji Episkopatu Włoch. W lutym 2005 roku głosił rekolekcje dla Kurii Rzymskiej – ostatnie w których uczestniczył św. Jan Paweł II. W 2015 roku Papież Franciszek powierzył jemu napisanie rozważań tradycyjnej Drogi Krzyżowej w Wielki Piątek w rzymskim Koloseum.

16. Sebastian Koto Khoarai, OMI, emerytowany ordynariusz Mohale’s Hoek (Lesotho)

Urodził się w Koaling, w diecezji Leribe, 11 września 1929 roku. Wstąpił do Oblatów Maryi Niepokalanej. Święcenia kapłańskie przyjął 21 grudnia 1956 r. 10 listopada 1977 r. został mianowany biskupem Mohale’s Hoek. Sakrę przyjął 2 kwietnia 1978. W maju 2006 roku złożył rezygnację z pełnionych obowiązków w związku z ukończeniem przewidzianego prawem wieku, ale był administratorem apostolskim tej diecezji do lutego 2014 roku. Od 1982 do 1987 roku był przewodniczącym Konferencji Episkopatu Lesotho. Jest pierwszym kardynałem Lesotho.

17. Ks. Ernest Simoni, kapłan archidiecezji Szkodra -Pult (Albania)

Urodził się 18 października 1928 r. w Troshani, wiosce położonej kilka kilometrów od Szkodry, w rodzinie głęboko religijnej. W wieku dziesięciu lat wstąpił do Kolegium Franciszkanów w Troshani, rozpoczynając proces formacji do kapłaństwa. W 1948 roku, u szczytu prześladowań komunistycznego reżimu Envera Hodży również klasztor franciszkanów został złupiony i przekształcony w miejsce tortur. Wszyscy bracia zostali rozstrzelani, a nowicjusze wydaleni. Jako dwudziestolatek został wysłany przez reżim, aby uczyć w odległej wiosce w górach. Jego praca nauczycielska stała się przede wszystkim ewangelizacją. Po dwóch latach ciężkiej służby wojskowej (1953-55), ukończył tajne studia teologii i 7 kwietnia 1956 roku został wyświęcony na kapłana w Szkodrze. Będąc posłusznym biskupowi inkardynował się do diecezji, choć w głębi serca pozostał franciszkaninem. 24 grudnia 1963, po Pasterce został aresztowany i przewieziony do więzienia w Szkodrze, gdzie przetrzymywano go w izolatce. Został skazany na karę śmierci, ale wyrok zamieniono na 25 lat katorgi. W więzieniu stał się ojcem duchowym więźniów i ich autorytetem. 22 maja 1973 roku został ponownie skazany na śmierć jako domniemany inicjator buntu, ale ze względu na korzystne dla niego zeznania strażników wyrok nie został wykonany. Przez 18 lat był więziony, w tym dwanaście ciężko pracując w kopalni. Po uwolnieniu w 1981 roku, był wciąż uważany za „wroga ludu” i zmuszony do pracy w kanalizacji w Szkodrze. Jednocześnie potajemnie sprawował posługę kapłańską, aż do upadku reżimu w 1990 roku. Od tej pory nadal służy jako pokorny duszpasterz angażując się pojednanie wielu ludzi i uwolnienie ich od żądzy zemsty. Jego świadectwem był głęboko poruszony Ojciec Święty podczas wizyty w Tiranie w dniu 21 września 2014 r.