Wielkim bogactwem Kościoła są wspólnoty religijne, zwłaszcza zakonne. Jedną z nich jest Towarzystwo Świętego Franciszka Salezego (salezjanie), założone w 1859 r. w Turynie przez św. ks. Jana Bosco.
Najważniejszym zadaniem wyznaczonym salezjanom przez założyciela jest praca z młodzieżą, zwłaszcza zaniedbaną moralnie i religijnie. Nadto podejmują oni pracę duszpasterską w parafiach.
Z Rzeszowem salezjanie związali się 4 października 1983 r., kiedy jeden z nich, ks. Roman Marek - na prośbę ordynariusza przemyskiego bp. Ignacego Tokarczuka - rozpoczął pracę duszpasterską
w charakterze wikariusza w parafii pw. Najświętszego Serca Jezusowego. Choć otrzymał nominację wikariuszowską, to jednak jego zasadniczym zadaniem było przygotowanie warunków pod utworzenie centrum duszpasterskiego
w należącym do wspomnianej parafii osiedlu Nowe Miasto. Prace te zajęły mu cały rok. W tym czasie nabył pozostałości barakowe i magazynowe od Wojewódzkiej Spółdzielni Mieszkaniowej, wydzierżawił odpowiedni
teren oraz przygotował tymczasową, blaszaną kaplicę. 7 października 1984 r. odprawił w niej pierwsze nabożeństwo. Kilka tygodni później, 24 października, kaplica podniesiona została przez bp. Tokarczuka
do rangi kaplicy rektorskiej pw. Opatrzności Bożej, a ks. Marek został jej rektorem.
Utworzenie i pomyślny rozwój nowego centrum duszpasterskiego w Rzeszowie zaniepokoiły miejscowych komunistów i funkcjonariuszy służb specjalnych. Podjęli oni szereg działań zmierzających do likwidacji
rektoratu. Interweniowali w urzędach władzy państwowej i kościelnej. M.in. skierowano pismo do prymasa Polski kard. Józefa Glempa z argumentami przeciw budowie kościoła na Nowym Mieście. Podobny cel miały
działania lokalnych władz samorządowych i zarządu spółdzielni mieszkaniowej. Wszystkie te zabiegi nie odniosły skutku, a wręcz odwrotnie, zintegrowały wiernych wokół idei utworzenia parafii i budowy kościoła.
Wierni udzielili też wsparcia swemu rektorowi, ks. Markowi.
W sierpniu 1985 r. do pomocy w pracy duszpasterskiej przydzielono ks. Markowi kolejnych dwóch zakonników. 29 sierpnia 1985 r. salezjański ośrodek duszpasterski podniesiony został do rangi
parafii pw. Opatrzności Bożej, a ks. Marek został pierwszym proboszczem. Wśród nowych zadań szczególnie ważnym była praca katechetyczna. By je właściwie wypełnić, salezjanie wyremontowali blaszane garaże
i zaadaptowali je na salki katechetyczne oraz na zaplecze duszpasterskie. Przystąpili też do tworzenia podstawowych instytucji i organizacji parafialnych. Ich działania zmierzały do stworzenia materialnych
podstaw funkcjonowania parafii, ale przede wszystkim do jej rozwoju duchowego.
Ważną datą w historii rzeszowskich salezjanów był 1 czerwca 1988 r. Wówczas bowiem przełożony generalny zgromadzenia erygował kanonicznie ich dom zakonny, nadając mu przy tym wezwanie św. Jana
Bosco. Dom włączony został w struktury krakowskiej inspektorii salezjanów. Pierwszym jego dyrektorem (przełożonym) został ks. Roman Marek, który ten urząd sprawował do 1997 r. Jego następcami byli:
ks. Marek Dąbek (1997-2001) i ks. Jan Cienkosz (od 2001 r.). Początkowo zakonnicy nie mieli własnego domu klasztornego, a jedynie mieszkania w blokach na osiedlu Nowe Miasto. Dlatego w 1990 r.
wraz z budową kościoła parafialnego rozpoczęli wznoszenie zespołu duszpastersko-zakonnego. Podjęte prace, spowolnione przez pożar rusztowań wnętrza kościoła (11 czerwca 1996 r.), pozwoliły im dopiero
w 1999 r. zamieszkać we własnym klasztorze. Wraz z rozwojem duchowym i materialnym placówki nastąpił jej wzrost personalny, z trzech zakonników w 1988 r. do ośmiu w 2003 r.
Salezjanie nie ograniczają swej pracy jedynie do posługi duszpasterskiej, ale podejmują też szereg inicjatyw zgodnych z charyzmatem zgromadzenia, m.in. prowadzą Salezjańską Organizację Sportową „Salos”,
zajmują się pracą z młodzieżą, wspierają działalność organizacji antynarkotykowych. Dzięki swej aktywności wnieśli wiele nowych treści w religijny pejzaż Rzeszowa.
Pomóż w rozwoju naszego portalu