To w niej ukazuje się naszym oczom historia wielkiego narodu, który zachowuje pamięć o swoich przodkach z pokolenia na pokolenie, potrafi nazwać i umiejscowić ich imiona w historii poszczególnych osób i w całej perspektywie zbawienia, jest świadomy znaczenia obietnicy Boga danej Abrahamowi na górze Moria, że dzięki Bożemu błogosławieństwu jego «potomstwo będzie tak liczne jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku na wybrzeżu morza» /Rdz 22,17/.

Wspominając pokolenie Jakuba i jego synów wskazuje na czasy zbawienne dla Narodu Wybranego, któremu sam Bóg przygotował schronienie w Egipcie w osobie Józefa, uprowadzonego do kraju tego, aby stał się jego wybawieniem w dniach wielkiej suszy, a później w historii Mojżesza i za jego przyczyną, aby otrzymał wolność z jarzma niewoli, został wyprowadzony na pustynię i na górze Synaj otrzymał od samego Boga tablice przymierza tego, jak mają postępować żyjąc dalej w Kraju Obietnicy - Ziemi Obiecanej Abrahamowi i jego potomstwu.

Historia czasów króla Dawida i jego potomstwa, to czasy królestwa ziemskiego, które utwierdza sam Bóg - zgodnie z obietnicą wypowiedzianą najpierw przez umierającego Jakuba, że «nie zostanie odjęte berło od Judy, ani laska pasterska spośród jego kolan, aż przyjdzie ten, do którego ono należy i zdobędzie posłuch u narodów /Rdz 49,10/, a później daną Dawidowi, że jego królestwo nie ulegnie zniszczeniu - mimo ludzkiej słabości jego następców /2Sm 7,12-16/.

W czasach ostatnich - gdy przeminęły czterdzieści dwa pokolenia - przychodzi wreszcie na świat Ten, na którego czekają ludy całej ziemi i wszystkich czasów przed Nim i po Nim, aby dostąpić łaski zbawienia od grzechów swoich /por. Mt 1,21/; przychodzi Emmanuel - Bóg, który już na zawsze zamieszka z nami - poczęty w łonie Dziewicy z Ducha Świętego i z Niej zrodzony /por. Iz 7,14/, na potwierdzenie proroctw starotestamentowych /por. Mt 1,22-23/.

Zbądź obawy Józefie, synu Abrahama, synu Judy i synu Dawida, bądź mężny, jak twoi przodkowie słuchaj głosu Tego, który już na pustyni przemawiał i pośród gór, a teraz mówi do Ciebie w twoim śnie, byś się nie lękał wziąć do siebie swojej Oblubienicy, którąś już wcześniej - według tradycji swoich ojców - poślubił, skąd więc myśl, aby Ją potajemnie oddalić? /por. Mt 1,19/. Nie godzi się czynić tego ani Tobie, ani nikomu innemu!

Odwieczne Słowo Boże, zrodzone z Ojca i z Nim współistotne, przyjmuje ludzkie ciało w nadzwyczajny sposób, bo z Ducha Świętego, przez Ciebie Święty Józefie będzie nazwane boskim imieniem Jezus, które oznacza zbawcze dzieło Boże. Czyż nie za wiele otrzymujesz władzy, by samego Boga ująć w ludzkie słowa, by Go określać ludzkim sposobem i oznaczać Jego przeznaczenie, wszak Tyś jest syn Człowieczy, a On jest Synem Bożym.

Dwa są teksty tego wydarzenia, które nastąpi po śnie Józefa, gdy się obudzi - On, mąż sprawiedliwy - i weźmie swoją małżonkę, Maryję do siebie, zgodnie z pouczeniem anioła Pańskiego, tekst Mateusza - przytoczony przed chwilą i tekst Ewangelisty Łukasza - w szerszej, historycznej oprawie, jakby obraz malował - odsłania fakt po fakcie ostatnie chwile przed narodzeniem dziecięcia Bożego.

Ten tekst czyta nam Kościół w noc Bożego Narodzenia wieszcząc radosną nowinę o przyjściu na świat Pierworodnego Syna Ojca Niebieskiego. Łukasz - z ogromną precyzją równą najlepszym badaczom historii - umieszcza wydarzenia te w czasie, gdy wielkorządcą Syrii jest Kwiryniusz - za rządów cezara Augusta, który wydał rozporządzenie, «żeby przeprowadzić spis ludności w całym ówczesnym świecie» /Łk 2,1/.

Zgodnie z rozkazem władcy wszyscy jego poddani udali się do swoich rodzinnych miejsc, aby tam mogli być zapisani do ksiąg meldunkowych swojej własnej prowincji. Wybrali się również młodzi małżonkowie Józef i Maryja z Nazaret w Galilei do Betlehem w Judei celem dopełnienia obowiązku na nich nałożonego przez władcę czasu tego, ponieważ ich ród stamtąd ciągnął swoje korzenie legitymując się genealogią i pochodzeniem Domu Dawida, Króla Żydowskiego.

Maryja - w błogosławionym stanie - jechała - jak się przypuszcza - na osiołku, gdyż młodych nowożeńców z ubogiej rodziny nie było zapewne stać na konia, a obok Niej Józef kroczył majestatycznie, trzymając zwierzę mocno za uzdę, aby się nie wyrwało, czyniąc niewieście jakąś szkodę, ból i cierpienie. Tak pielgrzymowali przez górzyste drogi Galilei i Judei razem z innymi pielgrzymami w obawie przed zbójcami.

Gdy wreszcie po długiej podróży dotarli do bram miasta - szlachetnie nazwanego Betlehem - Domem Chleba - nie chcieli ich tam wpuścić ich mieszkańcy uznając za domokrążców lub innych żebraków, którzy często naprzykrzają im się w dzień i w nocy szukając pomocy materialnej i odrobiny strawy.

Nawet w gospodzie nie znalazł się ciepły kąt dla strudzonych drogą pielgrzymów i brzemiennej matki prawie już rodzącej, jedynie nieprzyjazne głosy, gospodarzy rozbudzonych przez strwożonego sytuacją Józefa: „Idźcie do stajni, gdzie leżą zwierzęta, tam będzie wam ciepło!” - wyszeptał zza okiennic swego wygodnego domostwa - i poszli, a gdy tam Maryja «powiła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie» /Łk 2,7/.

Jest noc grudniowa - pewnie zimna, jak często o tej porze roku - rozgwieżdżona i z księżycem w swej pełni, więc jasna, a tymczasem jakaś inna jasność trwoży pasterzy «trzymających w tej okolicy straż nocną nad swoją trzodą» /Łk 2,8/ - to łuna bijąca od jednego z czystych duchów - anioła - Posłańca Bożego, «zwiastującego im radość wielką, która stanie się udziałem całego narodu, że w mieście Dawida narodził się Zbawiciel - Mesjasz Pan» /Łk 2,10-11/.

Mają opuścić zwierzęta, które posnęły na polu pasterzy i udać się do Betlehem, gdzie «znajdą Niemowlę owinięte w pieluszki i leżące w żłobie na znak dany im przez anioła?» /Łk 2,12/. Gdy więc on - Boży Posłaniec - przestał mówić, dołączyło do Niego «mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom, w których sobie upodobał» /Łk 2,13-14/, a potem nastała cisza wzbierająca w sercach pasterzy ciekawością poranka.

Z nastaniem brzasku, ledwo zaczęło świtać, wybrali się więc do Betlejem - jak dalej czytamy w Ewangelii Łukaszowej ze mszy św. sprawowanej o świcie - aby sprawdzić «co się tam zdarzyło i o czym im Pan oznajmił» /Łk 2,15/. Ile było zdumienia i radości z tego, co zobaczyli, gdy tam przybyli i jak opowiadali «co im zostało objawione o tym Dziecięciu, wielu ze świadków tego było zdumionych, jedynie Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu» /Łk 2,17-19/.

Pasterze zaś natchnieni nadprzyrodzonymi wizjami i przepowiedniami pełni wzruszenia i wewnętrznej radości wracali do swojej trzody «wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to zostało przedtem powiedziane» /Łk 2,20/, dając tym samym i nam przykład takiej kontemplacji Słowa Bożego, która budzi w sercu miłość i rodzi entuzjazm wiary u Bożych świadków.

Na zakończenie tej uczty Bożego Narodzenia - w ciągu dnia całego - Kościół czyta swoim wiernym «Prolog» do Ewangelii Św. Jana «o działalności Jezusa Chrystusa jako Słowa, Światłości i Życia». To poetyczna forma opisu teologicznego objawiającego nam prawdę o Słowie Boga, które będąc «na początku u Boga i będąc Bogiem» /por. J 1,1/, staje się sprawczą przyczyną wszystkiego tego, «co się stało» na całym Wszechświecie /por. J 1,2/.

W tym samym znaczeniu jest Słowo źródłem «życia» duchowego wytryskującego w nas ku życiu wiecznemu /por. J 11,25; 14,6/, w którym doświadczymy «pełni życia» /por. J 3,14; 17,2/, jest także «światłością ludzi, która w ciemności świeci i ta jej nie ogarnia» /por. J 1,4-5/, gdyż oświeca drogi wielu ludzi zmierzających w swym życiu do Boga - «prawdziwej światłości, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi» / J 1,9/.

To Słowo - sprawcza przyczyna całego Wszechświata - znalazło sobie miejsce na świecie, «lecz świat Go nie poznał, przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli» / J 1,10-11/ zbyt zajęci sobą, by móc odkryć istnienie Kogoś poza sobą, zbyt zatroskani o sprawy codzienne, by móc zauważyć te odwieczne, zbyt przejęci swoimi odkryciami, aby dostrzec w naturze jej Stwórcę i przyczynę, zbyt małoduszni i leniwi w odkrywaniu Prawdy o Bogu.

Tak idziemy przez ten świat zapatrzeni tylko w siebie, zakochani we własnych pragnieniach, które realizujemy z uporem maniaka, choć nie przynoszą nam prawdziwych sukcesów, jedynie pośród takich samych ludzi. Pod koniec życia bywa czasem, że przyjdzie refleksja i zastanowienie, co do przyszłości własnego istnienia i wtedy dopiero szukamy prawdy o naszym życiu i o naszych wyborach, aby je wszystkie spalić w nieustającym ogniu Bożego miłosierdzia.

Tak czy owak wracamy do początków naszych wyobrażeń o «Słowie, które Ciałem się staje» w naszym sercu i duszy oddanych tylko Jemu i poświęconych Jego służbie, by przylgnąć do tej pełni, jaką odkrywamy w pierwotnym obrazie Boga utraconego przez naszych prarodziców przez grzech w raju, a teraz odzyskanego w zbawczym dziele Tego, który od Boga przychodzi i zmierza ku objawieniu całej prawdy o człowieku.

Tym więc, którzy Słowo Boga przyjmą i będą z Nim żyli na co dzień, dając wiarę w potęgę Jego zbawczego imienia, «którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili» / J 1,13/ da «moc, aby się stali Dziećmi Bożymi» / J 1,12/ i wielbili Boga oddając Mu chwałę, taką samą jaką «Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy», w wielkiej radości z tego, że «Słowo stało się Ciałem i zamieszkało razem z nami» / J 1,14/.