Reklama

Niedziela Częstochowska

Promocja książki o Prymasie

„Prymas jasnogórski – w drodze na ołtarze” to cykl spotkań organizowanych przez Jasnogórski Instytut Maryjny. Podczas drugiego z nich w poniedziałek 25 marca również miała miejsce prezentacja książki. Tym razem były to osobiste zapiski Prymasa Tysiąclecia, uzupełnione i wydane przez Wydawnictwo Paulinianum. Nowa publikacja pt. „Stefan Kardynał Wyszyński. Jasnogórskie wspomnienia. Zapiski osobiste” była możliwa dzięki zaangażowaniu Anny Krystyny Zyskowskiej, redaktorki książki. Dlatego właśnie pani Anna i o. Samuel Pacholski, dyrektor Wydawnictwa byli gośćmi spotkania, a towarzyszyli im: o. Józef Płatek, świadek życia i jasnogórskiej posługi Prymasa Wyszyńskiego oraz Stanisława Nowicka, członkini Instytutu Prymasa Wyszyńskiego.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Pierwsze wydanie zapisków z 2002 r. opatrzone tytułem „Jasnogórskie Kalendarium Prymasa Polski kardynała Stefana Wyszyńskiego” było efektem pracy paulina o. Zachariasza Jabłońskiego, profesora Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Już wtedy przy ich opracowywaniu uczestniczyła Anna Krystyna Zyskowska. W roku 2015, krótko przed śmiercią o. Zachariasza usłyszała od niego, niejako w testamencie, prośbę o ponownie wydanie zapisków kard. Wyszyńskiego.

Książka odzwierciedla głęboką więź Prymasa Tysiąclecia z Jasną Górą. Łączy w sobie opisy 603 dni jego pobytu w sanktuarium. Zawiera wypowiedzi będące osobistymi notatkami bądź refleksjami Prymasa m.in. fragmenty jego kazań, przemówień, listów, a także wiele zdjęć. Okładkę książki zdobi wizerunek kard. Stefana Wyszyńskiego z obrazu zatytułowanego „Pasterz nadziei”, który znajduje się w Muzeum 600-lecia na Jasnej Górze. Obraz ten ukazuje kardynała Wyszyńskiego stojącego pewnie z laską pasterską w dłoni. Na wierzchołku tejże laski zakwita mały, zielony listek. W tle, za plecami Prymasa delikatny zarys twarzy Matki Bożej Częstochowskiej.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

– Po śmierci ksiądz Prymas był określany jako Mojżesz, który przeprowadził naród polski przez czerwone morze komunizmu. Był porównywany do proroka znad Wisły. Ten obraz jest bardzo wymowny, bo oddaje całą treść tej książki – wyjaśnia Anna Krystyna Zyskowska. – W tle zarys oblicza Matki Bożej Jasnogórskiej, która jest z nim i go wspiera. – Jasna Góra była dla księdza Prymasa nie tylko domem, gdzie przyjeżdżał i był po prostu u Matki, ale jednocześnie tutaj prowadził naród, dlatego że Jasna Góra była amboną dla księdza Prymasa, tu mówił kazania do całego narodu – przypomina redaktorka książki.

– Jasna Góra jest sanktuarium narodowym dzięki Prymasowi Tysiąclecia – podkreśla o. Samuel Pacholski. – On był nie tylko naszym konfratrem, ale protektorem, on uczynił z tego miejsca centrum duszpasterstwa w Polsce. Więc jeżeli my chcemy, żeby to miejsce było dalej centrum, to niewątpliwie to dziedzictwo i te inspiracje ciągle pozostają dla nas aktualne. A o. Józef Płatek, mówiąc o kard. Wyszyńskim, zaznacza: – Był to człowiek niezłomnej wiary, bezgranicznego zaufania i niezwykłej odwagi, którą nas inspirował.

Reklama

Stanisława Nowicka, członkini Instytutu Prymasa Wyszyńskiego była na Jasnej Górze w okresie, kiedy Prymas był w więzieniu. – Był to czas ogromnej modlitwy, nocne czuwania i wielkie SOS do Matki Bożej o jego ratunek – wspomina. – Miałam tę świadomość, że ksiądz Prymas właśnie tak to postrzegał, że Matka Boża jest naprawdę jego wielką mocą. Kiedy dowiedzieliśmy się o jego oddaniu Matce Bożej w niewolę, które miało miejsce w Stoczku 8 grudnia 1953 r., krótko po jego uwięzieniu, to mieliśmy wtedy pewność, że jest w ramionach Matki Bożej i że po prostu Ona potrzebuje naszych kolan. Zresztą za nasze kolana nam ojciec potem bardzo dziękował – opowiada.

Spotkanie w Jasnogórskim Instytucie Maryjnym poprzedziła Msza św. w intencji beatyfikacji Sługi Bożego Stefana Kardynała Wyszyńskiego, odprawiona w Kaplicy Cudownego Obrazu pod przewodnictwem biskupa pomocniczego archidiecezji częstochowskiej Andrzeja Przybylskiego. Cykl spotkań „Prymas jasnogórski – w drodze na ołtarze” organizuje Jasnogórski Instytut Maryjny wraz z o. Mariuszem Tabulskim, dyrektorem Instytutu, definitorem generalnym Zakonu Paulinów.

2019-03-26 16:38

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Życie ma sens

Niedziela małopolska 11/2020, str. V

[ TEMATY ]

książka

parafia

Droga Krzyżowa

rozważania

Magdalena Szczepanek

Ks. Roman Woźny podziękował Agnieszce Kani za wkład w życie pustkowskiej parafii

Ks. Roman Woźny podziękował Agnieszce Kani za wkład w życie pustkowskiej parafii

W roku jubileuszu 50-lecia parafii św. Stanisława BM w Pustkowie-Osiedlu została wydana książka Szukając sensu. Drogi Krzyżowe ścieżkami życia, autorstwa parafianki Agnieszki Kani – dyrektor miejscowego Zespołu Szkół.

Teksty Dróg Krzyżowych powstawały przez 16 lat. Treść poszczególnych rozważań odpowiadała aktualnym wydarzeniom i sytuacji w parafii, diecezji i Kościele. – Książka składa się z dwóch części. W pierwszej jest zawartych osiem Dróg Krzyżowych, których tematyka dotyczy wartości uniwersalnych i ważnych dla każdego katolika. Inspiracją przy pisaniu niektórych tekstów były hasła roku liturgicznego Kościół Domem Bożym czy Wierzę w Ciebie Boże Żywy – wyjaśnia Agnieszka Kania, prywatnie szczęśliwa żona i mama. I dodaje: – W tej części jest również Droga Krzyżowa zatytułowana Góra Śmierci. Rozważania wiążą się ściśle z drogą cierpienia przy Górze Śmierci. Była to pierwsza Droga Krzyżowa odprawiana w tamtym szczególnym miejscu, w uroczystość Podwyższenia Krzyża 14 września 2011 r. W drugiej części książki znajduje się kolejnych osiem Dróg Krzyżowych, związanych ze świadectwem życia oraz nauczania świętych i błogosławionych, m.in. Jana Pawła II, Ojca Pio, Apostołów Miłosierdzia.

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

O komiksach Juliusza Woźnego w szkole

2024-04-29 22:29

Marzena Cyfert

Juliusz Woźny w SP nr 17 we Wrocławiu

Juliusz Woźny w SP nr 17 we Wrocławiu

Uczniowie starszych klas SP nr 17 we Wrocławiu gościli Juliusza Woźnego, wrocławskiego historyka i autora komiksów. Usłyszeli o Edycie Stein, wrocławskich miejscach z nią związanych, ale też o pracy nad komiksami.

To pierwsze z planowanych spotkań, które zorganizowały nauczycielki Barbara Glamowska i Marta Kondracka. – Dlaczego postanowiłem robić komiksy? Otóż z myślą o takich młodych ludziach, jak Wy – mówił Juliusz Woźny.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję