Wszyscy ludzie są wezwani do tego samego celu, którym jest sam Bóg. Istnieje pewne podobieństwo między jednością Osób Boskich a braterstwem, jakie ludzie powinni zaprowadzić między sobą, w prawdzie i miłości. Miłość bliźniego jest nieodłączna od miłości Boga. Osoba ludzka potrzebuje życia społecznego. Nie jest ono dla niej czymś dodanym, lecz jest wymaganiem jej natury. Przez wymianę z innymi, wzajemną służbę i dialog z braćmi człowiek rozwija swoje możliwości; w ten sposób odpowiada na swoje powołanie.
(Katechizm Kościoła Katolickiego, 1878-1879)
Człowiek powołany jest do wspólnoty. Bóg, stwarzając człowieka od samego początku, wpisał w jego naturę nastawienie na drugą osobę. Człowiek zatem realizuje swoje człowieczeństwo, a co za tym idzie swoje najbardziej podstawowe powołanie, wchodząc w relację z drugim człowiekiem. To nastawienie na drugiego człowieka nie jest czymś nieistotnym i nie może być lekceważone. Bycie z drugim jest wpisane w naszą naturę, jest częścią człowieczeństwa.
Człowiek jest obrazem Boga - stworzonym na Jego podobieństwo - także przez swoje otwarcie na drugą osobę. Bóg istniejący w relacji pomiędzy trzema Osobami Bożymi, stwarzając człowieka upodobnił go do siebie, nadając mu wspólnotowy wymiar: „Nie jest dobrze, żeby człowiekowi był sam”.
Najpełniejszą formą relacji międzyosobowej jest miłość. To ona i tylko ona jest odzwierciedleniem relacji, jakie zachodzą pomiędzy osobami Trójcy Świętej. Wzajemna miłość Osób Bożych staje się początkiem ludzkich relacji. To dlatego nasze przybliżanie się do Boga owocuje polepszeniem relacji z drugim człowiekiem. Doświadczając miłości Bożej - tej jedynej i najdoskonalszej - uczymy się kochać. I odwrotnie, każde dojrzałe wejście w relację miłości do drugiego człowieka, staje się drogą do poznania i doświadczenia miłości Bożej. Nie zrozumie miłości ten, kto jej nie doświadczył. Pełne doświadczenie miłości jest możliwe tylko wtedy, gdy wchodzimy w relację miłości odwzajemnionej.
Oczywiście, musimy zawsze pamiętać, że pełnym i najdoskonalszym wypełnieniem pragnienia drugiej osoby jest tylko Bóg. To On, stwarzając człowieka, wpisał w naszą naturę nastawienie na siebie samego - pragnienie doświadczenia Bożej miłości i odpowiedzenia na nią miłością. Człowiek zatem spełnia się w swoim człowieczeństwie wtedy, gdy odkrywa w sobie te dwa kierunki relacji: ku Bogu i ku drugiemu człowiekowi.
To dlatego samotność jest jednym z największych krzyży, które musi dźwigać człowiek. Brak miłości staje się udręką nie do zniesienia, chyba, że człowiek zastąpi pragnienie miłości egocentryzmem, który zamyka go na drugą osobę, więcej, zaczyna ją dostrzegać jako zagrożenie bądź zaczyna budować mury wokół siebie, bądź stara się podporządkować innych sobie, tak, by nie stanowili dla niego zagrożenia i nie próbowali ingerować w jego prywatność, a tym samym zagrażać poczuciu bezpieczeństwa. Oczywiście takie nastawienie najpierw uderza w tego, który zamyka swoje serce na drugiego człowieka. Niszczy w nim bowiem wrażliwość uczuciową i zamyka na doświadczenie szczęścia.
To nastawienie na drugiego człowieka jest częścią naszego powołania do człowieczeństwa, a zatem pociąga za sobą pewne zobowiązania.
Reklama
Słusznie więc każdy człowiek jest zobowiązany do poświęcania się na rzecz wspólnot, do których należy, i do szacunku wobec władz troszczących się o dobro wspólne
(KKK, 1880)
Nie można wchodzić w relację i nie ponosić za nie odpowiedzialności. Nie można być częścią społeczności i nie podjąć wysiłku współtworzenia i współbudowania tej wspólnoty. Każda społeczność, tak jak każda relacja, buduje się na zasadzie wzajemnego uzupełniania się. Każdy z nas, posiadając sobie właściwe talenty, wkracza w relację z całym swoim bogactwem, zarówno z sercem otwartym na człowieka, jak i ze zdolnościami mogącymi tę relację ożywić, umocnić i uczynić bardziej owocną. To samo dotyczy społeczności. Żyjąc we wspólnocie, będąc jej częścią, jesteśmy zobowiązani do tego, by służyć jej swoimi talentami (zarówno tymi materialnymi, jak i niematerialnymi). W zamian za to otrzymuje od wspólnoty dziedzictwo przeszłości i teraźniejszości oraz nastawienie na przyszłość, które wiąże się z nadzieją. Równocześnie dziedzictwo wspólnoty pomaga nam rozwijać nasze talenty. Im więcej dajemy od siebie, tym więcej otrzymujemy w zamian, a każdy wykorzystany talent wzrasta i rozwija się dynamicznie.
Na tym między innymi polega nasze bycie we wspólnocie Kościoła. Jesteśmy jego częścią nie tylko po to, by czerpać z jego zasobów i bogactw, lecz także po to, by w nim dzielić się swoimi talentami, a w ten sposób ukierunkować się na przyszłość - wieczność, która jest podstawą chrześcijańskiej nadziei.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Reklama
Aby rozwijać się zgodnie ze swoją naturą, osoba ludzka potrzebuje życia społecznego
(KKK, 1891)
Człowiek tworzący wspólnotę staje się jej punktem centralnym. Żadna społeczność, żadna grupa, żadna wspólnota nie będzie się właściwie rozwijać, jeżeli w centrum swoich dążeń nie postawi człowieka.
Osoba ludzka jest i powinna być zasadą, podmiotem i celem wszystkich urządzeń społecznych
(KKK, 1881)
Nie istnieje bowiem społeczność bez człowieka. Powołaniem człowieka jest wejście we wspólnotę - w relację z innymi, a powołaniem społeczności jest człowiek: jego rozwój i zapewnienie mu możliwości wchodzenia w relację z innymi członkami wspólnoty.
