Z biskupem nominatem ks. Tadeuszem Lityńskim rozmawia ks. Adrian Put

- Czy może nam Ksiądz powiedzieć, jak wyglądał Księdza dom rodzinny? Skąd Ksiądz pochodzi?

- Urodziłem się w Kożuchowie. Nie mieszkałem tam jednak. Moje życie rodzinne związane jest z miejscowością Sucha. To tam ukończyłem trzy pierwsze klasy szkoły podstawowej. Tam także przyszły na świat także moje siostry: Barbara, Gabriela i Jolanta. Najstarsza z nich – Jolanta mieszka w Suchej z rodziną do dzisiaj. Moi rodzice odeszli bardzo szybko. Mama odeszła w 1990 roku, zaś tata w 1997 roku. Sucha to filia parafii Ługi. Tam także chodziłem służyć przy ołtarzu. Do służby ministranckiej zachęcił mnie mój starszy kolega Tadeusz Radzki. Ministrantem zostałem wcześnie, bo zaraz po I Komunii św. Jeśli chodzi o edukację to dalej uczyłem się w szkole podstawowej w Drzonkowie. Do szkoły średniej – Technikum Elektronicznego chodziłem w Zielonej Górze. W tym czasie jeździłem także na oazy wakacyjne i chodziłem na Pielgrzymkę Warszawską z grupą z Zielonej Góry. Doświadczenie oazy było bardzo ważne w moim życiu. Później mocno wszedłem w ruch pielgrzymkowy. Siedem razy byłem na pielgrzymce rolników oraz chodziłem także na pielgrzymkę głogowską.

- Kiedy pierwszy raz pojawił się głos powołania?

- To było w szkole średniej. Chociaż, muszę przyznać, na początku walczyłem z głosem powołania. Ostatecznie decyzję podjąłem w 5 klasie szkoły średniej. Zrezygnowałem z przygotowań na studia na Wyższej Szkole Inżynierskiej w Zielonej Górze.

Rodzice o mojej decyzji dowiedzieli się już po maturze. Miałem to szczęście, że żyłem w rodzinie wielopokoleniowej. Wiara była dla nas czymś bardzo ważnym. To doświadczenie otrzymałem także od moich dziadków Franciszki i Michała – bardzo pobożnych ludzi.

- Po seminarium rozpoczął Ksiądz pracę duszpasterską w naszej diecezji. Jak wyglądała ta droga?

- Najpierw była to parafia pw. św. Bartłomieja w Ołoboku. Parafia wiejska z filiami i wszystkimi obowiązkami wikariusza. Później rozpocząłem posługę duszpasterską w parafii pw. NMP Królowej Polski w Głogowie. To duża – 25 tysięczna parafia. Tam prowadziłem Apostolat Maryjny i ministrantów. Odpowiadałem tam także za sprawy duszpasterskie. W 1993 roku po bierzmowaniu w parafii bp Paweł Socha zakomunikował mi, że mam iść pracować do Sądu Kościelnego. Broniłem się przed tą decyzją, ale ostatecznie od 1993 roku rozpocząłem pracę w sądzie i studia z prawa kanonicznego w Akademii Teologii Katolickiej. W sądzie odpowiadałem m. in. za kontakty za ludźmi, którzy przychodzili ze swoimi, często bardzo trudnymi sprawami. Czasami udawało się porozmawiać tak, że do sądu przychodzili ludzie często skłóceni, a wychodzili z pogodzeni.

Od roku 2000 zostałem proboszczem w Ochli. To była nowa parafia, którą należało zorganizować od podstaw. Wspominam Ochlę z wielkim sentymentem. Ludzie są tam niezwykle życzliwi.

- Ostatnim doświadczeniem parafialnym Księdza jest parafia pw. Chrystusa Króla w Gorzowie. Z jakim doświadczeniem będzie Ksiądz kojarzył tę wspólnotę?

- Są tutaj bardzo życzliwi i otwarci ludzie. Udało się nam razem podjąć wiele ciekawych inicjatyw duszpasterskich i modlitewnych. To także remonty i wspólna troska o wymiar materialny naszej świątyni. Parafianie z wielką życzliwością podchodzili do wszystkich inicjatyw.

- Kiedy już dowiedział się Ksiądz, że zostanie wyznaczony do posługi biskupa – co powiedział Ksiądz Panu Jezusowi na modlitwie? Jakie towarzyszyły w tym czasie uczucia?

- To było totalne zaskoczenie i świadomość niegodności tego wielkiego daru. To także wielka świadomość że człowiek jest tak mały i słaby. Ale zrodziła się także ufność, że Pan Bóg dopomoże w tym dziele.

- Jak zareagowała rodzina na wiadomość, że brat i wujek został mianowany biskupem?

- Dla nich to był wielki szok i ogromne przeżycie. Tym bardziej, że z wielkim żalem stwierdzili, że ja im wcześniej nic nie powiedziałem. Są mile zaskoczeni i wzruszeni. I już obiecali modlitwę za mnie.

- Jakim biskupem pragnie Ksiądz być? Czy ma Ksiądz jakiś taki obraz kapłana – biskupa, który chciałby Ksiądz realizować w swoim życiu?

- Biskup, który łączy w sobie postawę kapłani parafialnego i św. Jana Marii Vianneya i sługi Bożego biskupa Wilhelma Pluty oraz takiego mocarza ducha, jak bł. Jan Paweł II.

- Czy może nam Ksiądz powiedzieć, jak się Ksiądz modli? Jaką relację z Bogiem ma nowy biskup pomocniczy zielonogórsko-gorzowski?

- Zawsze ważnym doświadczeniem jest dla mnie konfesjonał. Kiedy z brewiarzem szedłem, aby służyć ludziom darem spowiedzi to przeżywałem to zawsze w duchu modlitwy. Modlitwa brewiarzowa i modlitwa do Matki Bożej i modlitwa do Ojca Pio to takie bliskie memu sercu chwile dla Boga. W kościele, gdzie jestem proboszczem są ołtarze boczne tych świętych i zawsze chcę znajdować czas na modlitwę do nich. Wielkim przeżyciem jest dla mnie także sprawowanie codziennej Mszy św.

- Co jest najważniejszym zadaniem dla nas ludzi wierzących na dzisiejsze czasy dla nas wierzących?

- Budowanie wiary w rodzinach oraz rozwój modlitwy w rodzinie. Kościół przez swoje duszpasterstwo ma do tego prowadzić. Kluczowe jest łączenie człowieka z Bogiem poprzez modlitwę. Jeśli człowiek się modli, to jest na dobrej drodze.