Minister rodziny powiedziała, że 11 listopada 1918 r. to data, która w szczególny sposób zapisała się na kartach historii Polski. "To nasze wspólne święto i nasza wspólna historia, o której nigdy nie możemy zapomnieć" – podkreśliła.

Z powodu pandemii tegoroczne obchody święta niepodległości będą inne niż poprzednie. Minister Maląg zachęca jednak, by mimo wszystko oddać hołd i największe uznanie ludziom, którzy swoim oddaniem i niezłomną walką przyczynili się do odzyskania przez Polskę niepodległości.

"Uczyńmy to jednak w inny sposób. Modlitwą, wywieszeniem flagi narodowej, odśpiewaniem hymnu. Nie pozwólmy, żeby wirus odebrał nam nasze święto" – powiedziała.

Minister Maląg zaapelowała również, aby w tym szczególnym dniu zwrócić uwagę na potrzeby drugiego człowieka.

"Musimy wspólnie przejść przez ten trudny czas. Troska o osoby starsze, samotne i niepełnosprawne to dowód naszej solidarności i wspólnotowości. To najlepsza wizytówka patriotyzmu" – podkreśliła.

Z okazji święta niepodległości główna siedziba Ministerstwa Rodziny i Polityki Społecznej przy ul. Nowogrodzkiej 1/3/5 zostanie podświetlona na biało-czerwono.

11 listopada w Polsce obchodzone jest Narodowe Święto Niepodległości dla upamiętnienia przekazania przez Radę Regencyjną naczelnego dowództwa wojsk polskich Józefowi Piłsudskiemu tego dnia w 1918 r. Święto zostało ustanowione przez Sejm RP w 1937 r. Zniesiono je w 1945 r. i przez cały okres PRL nie było oficjalnie obchodzone. Przywrócono je w 1989 r. na mocy ustawy – od tego czasu Narodowe Święto Niepodległości 11 listopada jest dniem wolnym od pracy.

Podziel się cytatem

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości jednym z pierwszych zadań było uregulowanie podstawowych zagadnień związanych z bezpieczeństwem socjalnym obywateli. W styczniu 1918 r. Rada Regencyjna utworzyła Ministerstwo Opieki Społecznej i Ochrony Pracy. Kilka miesięcy później ukazał się dekret przekształcający je w Ministerstwo Zdrowia Publicznego, Opieki Społecznej i Ochrony Pracy. Jeszcze w tym samym roku utworzono z kolei Ministerstwo Zdrowia Publicznego i Opieki Społecznej i oddzielne Ministerstwo Ochrony Pracy.

W uchwalonej w 1921 r. konstytucji marcowej zapisano, że obywatele "mają obowiązek wychowania swoich dzieci na prawych obywateli Ojczyzny i zapewnienia im co najmniej początkowego wykształcenia". Ponadto każdy obywatel ma prawo do opieki państwa nad jego pracą, "a w razie braku pracy, choroby, nieszczęśliwego wypadku i niedołęstwa – do ubezpieczenia społecznego". Zapisano również, że dzieci bez dostatecznej opieki rodzicielskiej, zaniedbane pod względem wychowawczym, mają prawo do opieki i pomocy państwa.

Przed formującym się systemem opieki i pomocy społecznej stało wiele wyzwań związanych z ograniczaniem ubóstwa, walką z niedożywieniem, żebractwem i masowym bezrobociem. Szczególnie ważna była pomoc państwa dla najmłodszych obywateli, nierzadko osieroconych i żyjących w biedzie.

W latach 20. XX wieku istniało blisko tysiąc zakładów opiekuńczych dla dzieci bez opieki rodzicielskiej, w których przebywało ponad 50 tys. podopiecznych. Placówki te były prowadzone przez organizacje społeczne, związki wyznaniowe i samorządy. Od lat 30. zaczęto rozwijać instytucję rodziny zastępczej. Pomoc zaczęła trafiać także do dzieci wychowujących się w ubogich rodzinach robotniczych, rzemieślniczych i wiejskich.

II Rzeczypospolita stała także przed wielkim zadaniem stworzenia jednolitego i nowoczesnego systemu ubezpieczeń społecznych. Już w listopadzie 1918 r. Piłsudski przyznał robotnikom i pracownikom przemysłu specjalny zasiłek, a 11 stycznia 1919 r. wprowadzono ubezpieczenie zdrowotne (powstały także Kasy Chorych).

W 1934 r. weszła w życie ustawa scalająca system ubezpieczeń społecznych, która objęła wszystkie rodzaje ubezpieczeń społecznych: chorobowe i macierzyńskie, wypadkowe przy pracy i z chorób zawodowych, emerytalne robotników oraz emerytalne pracowników umysłowych, od bezrobocia.(PAP)

Autorka: Olga Zakolska

ozk/ joz/