KS. INF. IRENEUSZ SKUBIŚ: - Ważnym wydarzeniem poza wizytą papieską był synod diecezjalny.

BP ANTONI PACYFIK DYDYCZ: - Może najpierw parę słów o papieskiej wizycie. Nadzieją na nią byliśmy przepojeni od początku. Ale przygotowania okazały się takim przejawem solidarności, że aż trudno w to uwierzyć. Działały komisje i zespoły. I znowu uczestniczyli ludzi różnych wyznać i religii. A wszędzie dostrzegało się wielką współpracę i poświęcenie.
Sam pobyt Ojca Świętego znalazł wiele omówień. Nie chcę do tego powracać. Diecezja dorosła. Miała swoją flagę i herb, a także pieśń na pobyt Ojca Świętego. A Pan Bóg dał cudowną pogodę i wielką rzeszę ludzi. Liczba uczestników chyba dwukrotnie była większa od liczby diecezjan.
Nie zabrakło ani jednego z zaproszonych przedstawicieli rożnych religii i wyznań. Z Rosji przyleciał drugi co do rangi przedstawiciel mahometan i jaki potem przysłał serdeczny list z podziękowaniem! Okazało się, że ekumenizm może mięć rożne przejawy, ale w Drohiczynie był chyba najcieplejszy.
Ojciec Święty był pełen pogody. Znalazł czas, aby nawiedzić katedrę, pobłogosławić seminarium, kurię i dom biskupi. Kard. Angelo Sodano, sekretarz stanu, przy każdym późniejszym spotkaniu zawsze już z dala wołał, pytając, jak tam u was w tym raju na ziemi.
A może rzeczywiście Pan Bóg dał tych kilkadziesiąt minut na przypomnienie początków pobytu człowieka na ziemi? Dziękujemy Panu Bogu za ten dar. Matce Najświętszej za opiekę. A pęknięty krzyż, który trwa wciąż dzięki męce Chrystusa i papieskiej posłudze, na stałe wpisał się i umocnił na podlaskiej ziemi.

- Co można powiedzieć o owocach synodu?

- Synod był czymś nieodzownym i trzeba było przystąpić do jego rozpoczęcia jak najszybciej. Rzecz przecież dotyczyła integracji duchowieństwa i zwyczajów.
Znałem niemal wszystkich kapłanów z diecezji siedleckiej. Znałem bardzo wielu kapłanów z diecezji pińskiej. I rozpoczęliśmy wspólną pracę. Nie spotkałem się ze szczególnymi trudnościami, gdyż nie da się do trudności zaliczyć pewnych resentymentów za kolegami, parafiami, za tym, co znalazło się na terytorium innej diecezji. Trzeba było jednak ujednolicić zwyczaje i praktyki diecezjalne. Z tego względu już 8 grudnia, czyli dokładnie niemal w 5 miesięcy od ingresu, rozpoczął prace I Synod Drohiczyński. W osobie ks. prof. Andrzeja Dzięgi, który od roku był oficjałem naszego sądu, pożyczonego od diecezji siedleckiej i Ordynariatu Polowego, znaleźliśmy wspaniałego moderatora synodu. Prace synodalne przebiegały na trzech płaszczyznach:
1. Modlitwa całej diecezji stanowiła mocne oparcie dla prac synodalnych. Z tym łączyła się troska o informowanie diecezjan. I już w tym momencie widać, jak pomocne nam okazały się „Niedziela”, a także Katolickie Radio Podlasie, z którym również zawarliśmy umowę o współpracy.
2. Praca w komisjach, które zostały powołane zgodnie z wymogami kanonicznymi.
3. Sesje otwarte, które były poświęcone sprawom publicznym, a więc sprawiedliwości, patriotyzmowi, rodzinie i wychowaniu. W czasie jednej z takich sesji, odbywającej się w Bielsku Podlaskim pod przewodnictwem kard. Józefa Glempa, nastąpiło wznowienie Akcji Katolickiej i popłynął apel o powoływanie do istnienia innych stowarzyszeń oraz ruchów katolickich.
W dwa i pół roku synod zakończył swoje prace, a opublikowane jego postanowienia od tej pory porządkowały wiele niejasności. Mając już za sobą pewną czasową przestrzeń, trudno byłoby przecenić znaczenie samych obrad, dyskusji i następnie decyzji podjętych przez synod.
Od strony liturgicznej diecezję zjednoczyło wydanie „Porządku nabożeństw diecezji drohiczyńskiej”, opracowanego przez ks. dr. Tadeusza Syczewskiego, ówczesnego ojca duchownego i ceremoniarza diecezjalnego.

- Ksiądz Biskup należy do biskupów bardzo czynnych w Episkopacie. Widzimy Ekscelencję w Radiu Maryja i Telewizji Trwam. Jak Ksiądz Biskup postrzega obecność mediów katolickich w kraju? Proszę skomentować decyzję Jana Dworaka, przewodniczącego KRRiT, odnoszącą się do Telewizji Trwam?

- Z tą moją aktywnością to lekka przesada. Ale niech tak będzie. I za to jedynie pragnę dziękować Panu Bogu, że daje mi jako taką kondycję, choć lata nie stoją w miejscu. Muszę też przy tej okazji podziękować moim współpracownikom, a do nich zaliczam wszystkich kapłanów, zakonników i zakonnice, a właściwie to całą diecezję, nawet nieco więcej, gdyż i poza diecezją spotykałem się z życzliwością.
Natomiast postawa Jana Dworaka rzeczywiście stanowi duże zaskoczenie. Zachowanie KRRiT nie znajduje jakiegoś uzasadnienia ani prawnego, ani administracyjnego. To jakby upiór z minionych lat przedziwnym zbiegiem okoliczności odżył na nowo.
KRRiT największą szkodę wyrządziła obrazowi Polski. Przecież to decyzja nie do przyjęcia w jakimkolwiek kraju demokratycznym, chyba że w nim dają o sobie znać totalitarne nawroty.

- Od 6 września 1994 r. istnieje „Niedziela Podlaska” jako dodatek do „Niedzieli”. W orędziu do diecezjan prosił Ksiądz Biskup: „Podlaska edycja «Niedzieli» winna być czasopismem redagowanym przez nas, przez nas czytanym i przez nas przeżywanym. Winna być platformą i przestrzenią, w której dzielimy się nawzajem tym, co posiadamy najlepsze, albo czym chcielibyśmy się wzajemnie ubogacić. Nasza ziemia kryje wielki skarb, a są nimi cierpienia i ofiary naszych poprzedników, trud ratowania własnej tożsamości narodowej i religijnej. W naszej diecezji mamy wielkie zapasy duchowych sił, pełnych poświęcenia kobiet i mężczyzn, młodzieży i dzieci. (...) Nie bądźmy skąpcami, pragnijmy czytać i pisać, a wówczas nasza «Niedziela» będzie tygodnikiem jeszcze bardziej naszym, drogim każdemu z nas i cennym dla wszystkich, którzy z nim się zetkną”. Co Ksiądz Biskup powie dzisiaj Czytelnikom „Niedzieli Podlaskiej”?

- Podziwiam Księdza Infułata, że dotarł do mego listu pasterskiego i wybrał taki fragment, którym sam jestem zaskoczony. I nie pozostaje mi nic innego, jak podziękować Księdzu Infułatowi oraz tym wszystkim, dzięki którym „Niedziela” jest sobą, także naszym współredaktorom, a wszystkim życzę jeszcze odważniejszego i chętniejszego korzystania z mediów katolickich.
I niech to będzie z naszej strony odpowiedzią najbardziej przekonywającą, a mówiącą wiele. W każdym katolickim domu niech będzie miejsce na odpowiednią literaturę i media. Myślę, że Mikołaj Rej nie obrazi się, kiedy zakończę wierszem, będącym lekką przeróbką jego znanego tekstu:
Warto o tym mówić,
bo niech wszyscy znają,
że katolicy nie gęsi
i swe media mają!