Reklama

Niedziela Częstochowska

Archikatedra nagrodzona

– Podejmując działania w kierunku oświetlenia archikatedry, nie myśleliśmy o konkursie i zdobywaniu nagród, ale chcieliśmy, aby to dzieło było piękne i pomogło w duchowym przeżywaniu liturgii w naszej świątyni – powiedział ks. prał. Włodzimierz Kowalik, proboszcz parafii archikatedralnej.

[ TEMATY ]

nagroda

bazylika archikatedralna Świętej Rodziny

rewitalizacja

Ks. Mariusz Frukacz/Niedziela

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Tytuł najlepszej inwestycji oświetleniowej 2020 r. otrzymała archikatedra Świętej Rodziny w Częstochowie. Uroczystość wręczenia nagrody odbyła się 12 lipca w archikatedrze w Częstochowie.

Mgr inż. Marek Orłowski, prezes Polskiego Związku Przemysłu Oświetleniowego, w swoim przemówieniu podkreślił, że „światło odgrywa ważną rolę w kreowaniu przestrzeni architektonicznej”. – Kreowanie tej przestrzeni bez światła nie jest możliwe. I chociaż wydaje się to oczywiste to jednak inwestorzy, architekci bardzo często o tym zapominają. Myślimy tylko o technice, efektywności energetycznej i o oszczędności, zapominając, że oświetlenie jest sztuką. Światło jest duszą architektury. Dzięki pięknemu oświetleniu możemy tworzyć nastrój do modlitwy, przeżywać i kontemplować to, co jest sakralne – powiedział Marek Orłowski.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ks. Mariusz Frukacz/Niedziela

Abp Wacław Depo, metropolita częstochowski, dziękując za wykonane dzieło, podkreślił, że „piękno w świątyni jest przeżywane na różne sposoby. Ogromną rolę oczywiście odgrywa również muzyka”. – Wdzięczność to jest dostrzeżenie dobra. To jest wdzięczność za dostrzeżenie tego dobra, które jest tu od blisko stu lat – powiedział arcybiskup.

Metropolita częstochowski przypomniał pierwszego biskupa częstochowskiego Teodora Kubinę, który konsekrował katedrę częstochowską tuż przed swoją śmiercią. – Kiedy był już dotknięty cierpieniem i chorobą, prosił Maryję o to, aby mógł jeszcze konsekrować naszą katedrę – zauważył abp Depo.

– Wdzięczność to jest również dostrzeżenie osób, które przyczyniły się do dobra. Wdzięczność prowadzi do zobowiązania, aby przyczyniać się dalej do rozwoju piękna. Tak, aby to piękno ubogacało i przemieniało ludzi – dodał arcybiskup.

W uroczystościach wzięli udział również m.in.: członkowie kapituły bazyliki archikatedralnej w Częstochowie, dziekani regionów, mgr inż. Krzysztof Nowakowski, przewodniczący Komisji Konkursowej, i Tomasz Matkowski, projektant oświetlenia. Całość ubogacił śpiew chóru archikatedry Basilica Cantans pod kierunkiem Włodzimierza Krawczyńskiego.

Reklama

Ks. Mariusz Frukacz/Niedziela

„Iluminacja zewnętrzna katedry wydobywa ukryte piękno bryły zabytku w przestrzeni miasta, idealnie konturuje detale architektoniczne, przykuwa uwagę i zachwyca wysublimowaną prostotą. Barwa światła została idealnie zharmonizowana z barwą materiału elewacji” – czytamy w uzasadnieniu werdyktu na stronie internetowej organizatora konkursu – Polskiego Związku Przemysłu Oświetleniowego.

Wykonanie oświetlenia bazyliki archikatedralnej Świętej Rodziny w Częstochowie było jedną z wielu przeprowadzonych kompleksowych prac remontowych i konserwatorskich.

Projekt nowej świątyni opracował w 1900 r. Konstanty Wojciechowski, architekt warszawski. Przewidywał on świątynię w stylu neogotyckim i w monumentalnych rozmiarach, jedną z największych w ówczesnej Polsce. 7 września 1902 r. bp Henryk Kossowski, ówczesny administrator diecezji kujawsko-kaliskiej, poświęcił kamień węgielny kościoła. W 1902 r. świątyni, która pierwotnie miała być pod wezwaniem św. Józefa, nadano tytuł Świętej Rodziny.

8 grudnia 1908 r. w prowizorycznie przysposobionym kościele została odprawiona pierwsza Msza św. przez o. Euzebiusza Rejmana, paulina. Wskutek braku funduszów, trudnych warunków niewoli narodowej oraz dramatu I wojny światowej na kilka lat (1908-17) stanęły prace wykończeniowe.

Dopiero utworzenie przy wznoszonym kościele przez biskupa włocławskiego Stanisława Zdzitowieckiego, dekretem z dnia 22 sierpnia 1917 r., odrębnej parafii Świętej Rodziny i uroczystość erekcyjna, do której doszło 28 października tego roku, dały impuls do podjęcia ich na nowo. Pierwszym proboszczem parafii został ks. Bolesław Wróblewski, a w roku powstania parafia sięgała do parków podjasnogórskich, obejmowała swym zasięgiem także Ostatni Grosz.

Reklama

Ks. Mariusz Frukacz/Niedziela

28 października 1925 r., na mocy bulli papieża Piusa XI „Vixdum Poloniae unitas”, Częstochowa została wyznaczona na stolicę nowej diecezji, a będący w stanie budowy kościół Świętej Rodziny – na kościół katedralny. 29 października 1950 r., w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata, bp Teodor Kubina, zamykając zasadniczy etap budowy i wyposażenia świątyni, dokonał uroczystej konsekracji katedry. 5 sierpnia 1951 r. na mocy bulli Piusa XII „Per oportune sane” została erygowana kapituła katedralna. 22 czerwca 1962 r. papież Jan XXIII na prośbę bp. Zdzisława Golińskiego nadał katedrze Świętej Rodziny tytuł bazyliki mniejszej.

W dziejach parafii bardzo mocno zapisały się pobyty w częstochowskiej katedrze św. Jana Pawła II: 6 czerwca 1979 r. i 18 czerwca 1983 r.

25 marca 1992 r. katedra częstochowska została podniesiona do rangi archikatedry przez papieża Jana Pawła II. 7 kwietnia 1997 r., na prośbę abp. Stanisława Nowaka, czwarty proboszcz katedry ks. prał. dr hab. Marian Duda (1996 – 2003) rozpoczął realizację ukończenia budowy archikatedry i zwieńczenia jej wieżami. 21 listopada 1997 r. budowa wież została ukończona. Uroczystego poświęcenia nowo wzniesionych wież dokonał abp Stanisław Nowak 23 listopada 1997 r.

26 maja 2002 r. w archikatedrze modlił się kard. Joseph Ratzinger, późniejszy papież Benedykt XVI.

2021-07-12 13:40

Ocena: +2 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Ks. Mariusz Frukacz: nie ma kapłaństwa bez ofiary

– Nie ma kapłaństwa bez ofiary – powiedział w homilii ks. Mariusz Frukacz, redaktor Tygodnika Katolickiego „Niedziela”. 25 maja, wraz z 17 duchownymi archidiecezji częstochowskiej, świętował w bazylice archikatedralnej Świętej Rodziny w Częstochowie jubileusz 25-lecia sakramentu kapłaństwa.

W modlitwie księża polecali również zmarłych – ojca duchownego ks. Grzegorza Ślęzaka i ich współbrata ks. Krzysztofa Jeziorowskiego. Duchowo z kapłanami łączył się arcybiskup senior Stanisław Nowak, który udzielał im święceń prezbiteratu, a który z powodów zdrowotnych nie mógł osobiście uczestniczyć w liturgii.

CZYTAJ DALEJ

Marcin Zieliński: Znam Kościół, który żyje

2024-04-24 07:11

[ TEMATY ]

książka

Marcin Zieliński

Materiał promocyjny

Marcin Zieliński to jeden z liderów grup charyzmatycznych w Polsce. Jego spotkania modlitewne gromadzą dziesiątki tysięcy osób. W rozmowie z Renatą Czerwicką Zieliński dzieli się wizją żywego Kościoła, w którym ważną rolę odgrywają świeccy. Opowiada o młodych ludziach, którzy są gotyowi do działania.

Renata Czerwicka: Dlaczego tak mocno skupiłeś się na modlitwie o uzdrowienie? Nie ma ważniejszych tematów w Kościele?

Marcin Zieliński: Jeśli mam głosić Pana Jezusa, który, jak czytam w Piśmie Świętym, jest taki sam wczoraj i dzisiaj, i zawsze, to muszę Go naśladować. Bo pojawia się pytanie, czemu ludzie szli za Jezusem. I jest prosta odpowiedź w Ewangelii, dwuskładnikowa, że szli za Nim, żeby, po pierwsze, słuchać słowa, bo mówił tak, że dotykało to ludzkich serc i przemieniało ich życie. Mówił tak, że rzeczy się działy, i jestem pewien, że ludzie wracali zupełnie odmienieni nauczaniem Jezusa. A po drugie, chodzili za Nim, żeby znaleźć uzdrowienie z chorób. Więc kiedy myślę dzisiaj o głoszeniu Ewangelii, te dwa czynniki muszą iść w parze.

Wielu ewangelizatorów w ogóle się tym nie zajmuje.

To prawda.

A Zieliński się uparł.

Uparł się, bo przeczytał Ewangelię i w nią wierzy. I uważa, że gdyby się na tym nie skupiał, to by nie był posłuszny Ewangelii. Jezus powiedział, że nie tylko On będzie działał cuda, ale że większe znaki będą czynić ci, którzy pójdą za Nim. Powiedział: „Idźcie i głoście Ewangelię”. I nigdy na tym nie skończył. Wielu kaznodziejów na tym kończy, na „głoście, nauczajcie”, ale Jezus zawsze, kiedy posyłał, mówił: „Róbcie to z mocą”. I w każdej z tych obietnic dodawał: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych” (por. Mt 10, 7–8). Zawsze to mówił.

Przecież inni czytali tę samą Ewangelię, skąd taka różnica w punktach skupienia?

To trzeba innych spytać. Ja jestem bardzo prosty. Mnie nie trzeba było jakiejś wielkiej teologii. Kiedy miałem piętnaście lat i po swoim nawróceniu przeczytałem Ewangelię, od razu stwierdziłem, że skoro Jezus tak powiedział, to trzeba za tym iść. Wiedziałem, że należy to robić, bo przecież przeczytałem o tym w Biblii. No i robiłem. Zacząłem się modlić za chorych, bez efektu na początku, ale po paru latach, po którejś swojej tysięcznej modlitwie nad kimś, kiedy położyłem na kogoś ręce, bo Pan Jezus mówi, żebyśmy kładli ręce na chorych w Jego imię, a oni odzyskają zdrowie, zobaczyłem, jak Pan Bóg uzdrowił w szkole panią woźną z jej problemów z kręgosłupem.

Wiem, że wiele razy o tym mówiłeś, ale opowiedz, jak to było, kiedy pierwszy raz po tylu latach w końcu zobaczyłeś owoce swojego działania.

To było frustrujące chodzić po ulicach i zaczepiać ludzi, zwłaszcza gdy się jest nieśmiałym chłopakiem, bo taki byłem. Wystąpienia publiczne to była najbardziej znienawidzona rzecz w moim życiu. Nie występowałem w szkole, nawet w teatrzykach, mimo że wszyscy występowali. Po tamtym spotkaniu z Panem Jezusem, tym pierwszym prawdziwym, miałem pragnienie, aby wszyscy tego doświadczyli. I otrzymałem odwagę, która nie była moją własną. Przeczytałem w Ewangelii o tym, że mamy głosić i uzdrawiać, więc zacząłem modlić się za chorych wszędzie, gdzie akurat byłem. To nie było tak, że ktoś mnie dokądś zapraszał, bo niby dokąd miał mnie ktoś zaprosić.

Na początku pewnie nikt nie wiedział, że jakiś chłopak chodzi po mieście i modli się za chorych…

Do tego dzieciak. Chodziłem więc po szpitalach i modliłem się, czasami na zakupach, kiedy widziałem, że ktoś kuleje, zaczepiałem go i mówiłem, że wierzę, że Pan Jezus może go uzdrowić, i pytałem, czy mogę się za niego pomodlić. Wiele osób mówiło mi, że to było niesamowite, iż mając te naście lat, robiłem to przez cztery czy nawet pięć lat bez efektu i mimo wszystko nie odpuszczałem. Też mi się dziś wydaje, że to jest dość niezwykłe, ale dla mnie to dowód, że to nie mogło wychodzić tylko ode mnie. Gdyby było ode mnie, dawno bym to zostawił.

FRAGMENT KSIĄŻKI "Znam Kościół, który żyje". CAŁOŚĆ DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!

CZYTAJ DALEJ

List pasterski z okazji jubileuszu diecezji lubuskiej

2024-04-25 16:00

[ TEMATY ]

jubileusz

Zielona Góra

Gorzów Wielkopolski

List Pasterski

diecezja lubuska

Karolina Krasowska

bp Tadeusz Lityński

bp Tadeusz Lityński

Bp Tadeusz Lityński skierował do diecezjan list pasterski z okazji jubileuszu 900-lecia utworzenia diecezji lubuskiej. Poniżej publikujemy pełną treść słowa Biskupa Diecezjalnego, które w kościołach i kaplicach diecezji zielonogórsko-gorzowskiej zostanie odczytane w niedzielę 28 kwietnia 2024.

Drodzy Diecezjanie, Bracia i Siostry,

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję