Reklama

Niedziela Częstochowska

Bp Przybylski: lekarstwem na chory i poraniony świat jest Boże Miłosierdzie

Zraniony świat szuka jakiegoś ratunku, rozwiązania i lekarstwa i intuicyjnie czuje, że miłosierdzie to jest ta Boska tabletka – mówił w homilii biskup pomocniczy archidiecezji częstochowskiej Andrzej Przybylski, który 24 kwietnia przewodniczył Mszy św. w sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Częstochowie, w Dolinie Miłosierdzia.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Przed Mszą św. bp Przybylski przewodniczył modlitwie Koronką do Bożego Miłosierdzia.

W homilii bp Przybylski przypomniał, że w sierpniu tego roku minie 20 lat od ostatniej pielgrzymki św. Jana Pawła II do Polski. – Wówczas św. Jan Paweł II przyjechał z jedną, konkretną intencją, żeby zawierzyć cały świat i Kościół Bożemu Miłosierdziu. Stary wówczas papież pewnie mocno czuł, że jego życie się już kończy i dobiega końca jego pontyfikat. Myślę, że też wyraźnie czuł, że coś złego dzieje się ze światem. Ten świat zaczyna dotykać jakaś wielka duchowa i moralna choroba i szukał ratunku. Jan Paweł II naprawdę bardzo cierpiał, ale nie tylko na swoje osobiste choroby. Cierpiał z powodu choroby świata – mówił bp Przybylski.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ks. Mariusz Frukacz/Niedziela

Zacytował słowa z homilii św. Jana Pawła II wygłoszonej w Łagiewnikach, w sierpniu 2002 r.: „Jak bardzo dzisiejszy świat potrzebuje Bożego miłosierdzia! Na wszystkich kontynentach z głębin ludzkiego cierpienia zdaje się wznosić wołanie o miłosierdzie. Tam, gdzie panuje nienawiść i chęć odwetu, gdzie wojna przynosi ból i śmierć niewinnych, potrzeba łaski miłosierdzia, które koi ludzkie umysły i serca, i rodzi pokój” .

– Jan Paweł II czuł, że takie zagubienie ludzi, taka choroba świata nie może się skończyć inaczej, ona musi się skończyć wojną. Nie miał wątpliwości, że jest tylko jedno lekarstwo na nasze osobiste i wspólnotowe choroby. To lekarstwo ma na imię Miłosierdzie Boże – podkreślił biskup.

Biskup pomocniczy archidiecezji częstochowskiej przypomniał, że „Jezus mówił św. Faustynie, że Jego miłosierdzie niesie uzdrowienie każdemu kto cierpi, każdemu kto grzeszy” . – Kilka lat temu na Placu św. Piotra papież Franciszek rozdawał „Misericordinę”, a w środku opakowania był różaniec i koronka do Bożego Miłosierdzia. Potrzebne są wszystkie lekarstwa, tabletki, diety, ale bez „Misericordiny” świat się nie uleczy – dodał.

Reklama

– Zraniony świat szuka jakiegoś ratunku, rozwiązania i lekarstwa i intuicyjnie czuje, że miłosierdzie to jest ta Boska tabletka. Żeby lekarstwo działało, to trzeba je umieć przyjmować. Miłosierdzia jako lekarstwa nie można przyjmować jak się chce, według własnego pomysłu, własnej receptury – kontynuował biskup.

Wskazał, że dzisiejsza Ewangelia o Apostołach w Wieczerniku i o Jezusie, który przychodzi do nich jest „ulotką o tym jak zażywać lekarstwo – miłosierdzie”. – Po pierwsze, żeby Miłosierdzie Boże mnie uzdrawiało, to muszę zobaczyć rany, muszę zobaczyć grzechy, najpierw swoje. Ten, kto nie widzi swoich grzechów, to tak naprawdę nie umie zastosować tego leku. Pierwszą instrukcją Bożego Miłosierdzia jest nie chować swoich grzechów, ale je zobaczyć – mówił.

– Niektórzy by chcieli, żeby Miłosierdzie Boże było jak bandaż, ale jak wiemy, bandaż nie leczy a jedynie chroni, zasłania rany. Miłosierdzie Boże nie jest jak bandaż, żeby zasłonić niesprawiedliwość, grzech. Miłosierdzie Boże to jest lekarstwo, przed którym trzeba odsłonić wszystkie rany, wszystkie grzechy. Żeby to lekarstwo zadziałało, trzeba jak św. Tomasz zobaczyć rany, zobaczyć swój grzech – kontynuował bp Przybylski.

Zaznaczył, że „miłosierdzie tak mocno jest związane ze spowiedzią, z wyznaniem grzechów”. – Drugi warunek to nie tylko zobaczyć rany i grzechy, ale pozwolić je dotknąć. Tomasz i apostołowie dotykają ran Zbawiciela, bo wiedzą, że w tym dotknięciu tak naprawdę to Jezus dotyka ich ran. Rany Jezusa są jakby bliźniaczym odbiciem ran Tomasza, apostołów i każdego z nas. Trzeba pozwolić na takie Jezusowe dotknięcie – zachęcał wiernych.

– Trzeba dotknąć ran, nie uciekać przed problemem, bo dzisiaj istnieje najprostsza metoda – odrzucić krzyż. Dzisiaj mówi się, że chrześcijaństwo traci popularność, bo mówi o krzyżu, o wymaganiu. Ale to właśnie jest to dotykanie ran – podkreślił.

Reklama

Biskup odniósł się do trwającej wojny w Ukrainie. – Nawet na tę wojnę w Ukrainie możemy patrzeć jak na film wojenny. Siedzimy sobie wygodnie w fotelu, pijemy kawę i patrzymy, może nawet się wzruszymy, że rozwalili Mariupol, że dzieci już od dwóch miesięcy żyją w schronie. I tak sobie patrzymy i myślimy, winien jest system, ideologia, ale to są konkretne rany, konkretnych dzieci, matek i kobiet, rodzin – mówił.

Ks. Mariusz Frukacz/Niedziela

– Myślę, że Jezus miłosierny cieszy się Polską i może to jest fragment tej „iskry miłosierdzia”, która płonie teraz, kiedy już prawie 3 miliony uchodźców z Ukrainy otrzymało dach nad głową, jedzenie. To jest przykład tego miłosierdzia, które uzdrawia – dodał biskup.

Hierarcha podkreślił, że „dotknięcie ran potrzebuje Ducha Świętego, który nazywany jest przez Jezusa Pocieszycielem”. – Po łacinie mówimy „Consolator”, dosłownie ten, który wchodzi w ludzką samotność, ludzką ranę, brak i grzech – wyjaśnił.

– Wojny wybuchają w konkretnym miejscu i o konkretnej godzinie, ale one się nie zaczynają wtedy. One wybuchają 1 września, 24 lutego, ale zaczynają się dużo wcześniej w grzechu człowieka, w sercu człowieka – kontynuował.

Biskup zaznaczył, że „ostatnim punktem przyjęcia miłosierdzia jako lekarstwa, to tak jak Tomasz trzeba podjąć decyzję i wyznać wiarę, przeżyć nawrócenie i powiedzieć: „Pan mój i Bóg mój”. Tu ważne jest wszystko, Pan, Bój i mój, tak żeby to była moja osobista relacja z Jezusem. Kiedy mówimy, że Boże Miłosierdzie jest lekarstwem, to jest nim Jezus, Boski Uzdrowiciel”.

– Dzisiaj świat potrzebuje jedynego, najskuteczniejszego lekarstwa, Bożego Miłosierdzia. Jezus temu lekarstwu nadał konkretne formy: obraz „Jezu, ufam Tobie”, Koronka do Bożego Miłosierdzia, święto Miłosierdzia, Godzina Miłosierdzia i konkretne dobro wobec bliźniego – zakończył biskup.

Reklama

Ks. Mariusz Frukacz/Niedziela

Po Mszy św. w Parku Lisiniec odbył się 8. Bieg Miłosierdzia. Miał dwie formy: bieg sportowy lub bieg/spacer rekreacyjny. Tradycyjnie wraz z pallotynami wydarzenie zorganizowała Fundacja ufam Tobie. Jak zawsze wydarzenie miało formę happeningu połączonego z akcją charytatywną. W tym roku 1 uczestnik to 1 obiad dla osób w kryzysie bezdomności.

Inicjatywa Biegu Miłosierdzia zrodziła się w 2014 r. i swoją pierwszą edycję miała w dniu kanonizacji Jana Pawła II. Dotychczas we wszystkich Biegach wzięło udział w sumie ponad 7 tys. osób.

2022-04-24 20:40

Ocena: +4 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Wchodzimy w kompetencje Boga?

W ostatnich latach lubimy mówić o Bożym miłosierdziu. Używamy najpiękniejszego z przymiotów Bożego Serca jak sloganu, jak wybielacza do poplamionych kawą ubrań. Miłosierdzie stało się modne. Mówimy: Bóg nam wszystko i zawsze wybacza, bo taki jest. Nie musimy zbytnio się starać, bo On tak nas kocha, że wybacza. Obraz ludzkiej miłości pozbawionej wymagań przenosimy na Boga i sugerujemy, że Jemu jest wszystko jedno, jacy jesteśmy. No bo tak kocha. No bo tak tęskni. Bo tak Mu nic nie przeszkadzają nasze grzechy… Powoływaniem się na bezmiar Bożego miłosierdzia coraz częściej knebluje się usta tym, którzy przypominają, że najpierw – jak uczy Katechizm Kościoła Katolickiego – musimy uznać własny grzech, wyznać go w sakramencie pokuty i podjąć decyzję o nawróceniu – to są kroki, które należą do człowieka. Przebaczenie i zaleczenie ran grzechowych – to już kompetencje Boga. Czy modne w ostatnich latach usprawiedliwianie każdej winy i uporczywe trwanie w grzechu, który przecież i tak Bóg nam z pewnością wybaczy, nie jest ryzykiem popełnienia pierwszego grzechu przeciw Duchowi Świętemu? Jego treść nie pozostawia złudzeń: „Grzeszyć licząc zuchwale na miłosierdzie Boże”. Kiedy zaufanie do Boga zaczyna być zuchwałością?

CZYTAJ DALEJ

Św. Wojciech, Biskup, Męczennik - Patron Polski

Niedziela podlaska 16/2002

Obok Matki Bożej Królowej Polski i św. Stanisława, św. Wojciech jest patronem Polski oraz patronem archidiecezji gnieźnieńskiej, gdańskiej i warmińskiej; diecezji elbląskiej i koszalińsko-kołobrzeskiej. Jego wizerunek widnieje również w herbach miast. W Gnieźnie, co roku, w uroczystość św. Wojciecha zbiera się cały Episkopat Polski.

Urodził się ok. 956 r. w czeskich Libicach. Ojciec jego, Sławnik, był głową możnego rodu, panującego wówczas w Niemczech. Matka św. Wojciecha, Strzyżewska, pochodziła z nie mniej znakomitej rodziny. Wojciech był przedostatnim z siedmiu synów. Ks. Piotr Skarga w Żywotach Świętych tak opisuje małego Wojciecha: "Będąc niemowlęciem gdy zachorował, żałość niemałą rodzicom uczynił, którzy pragnąc zdrowia jego, P. Bogu go poślubili, woląc raczej żywym go między sługami kościelnymi widząc, niż na śmierć jego patrzeć. Gdy zanieśli na pół umarłego do ołtarza Przeczystej Matki Bożej, prosząc, aby ona na służbę Synowi Swemu nowego a maluczkiego sługę zaleciła, a zdrowie mu do tego zjednała, wnet dzieciątko ozdrowiało". Był to zwyczaj upraszania u Pana Boga zdrowia dla dziecka, z zobowiązaniem oddania go na służbę Bożą.

Św. Wojciech kształcił się w Magdeburgu pod opieką tamtejszego arcybiskupa Adalbertusa. Ku jego czci przyjął w czasie bierzmowania imię Adalbertus i pod nim znany jest w średniowiecznej literaturze łacińskiej oraz na Zachodzie. Z Magdeburga jako dwudziestopięcioletni subdiakon wrócił do Czech, przyjął pozostałe święcenia, 3 czerwca 983 r. otrzymał pastorał, a pod koniec tego miesiąca został konsekrowany na drugiego biskupa Pragi.

Wbrew przyjętemu zwyczajowi nie objął diecezji w paradzie, ale boso. Skromne dobra biskupie dzielił na utrzymanie budynków i sprzętu kościelnego, na ubogich i więźniów, których sam odwiedzał. Szczególnie dużo uwagi poświęcił sprawie wykupu niewolników - chrześcijan. Po kilku latach, rozdał wszystko, co posiadał i udał się do Rzymu. Za radą papieża Jana XV wstąpił do klasztoru benedyktynów. Tu zaznał spokoju wewnętrznego, oddając się żarliwej modlitwie.

Przychylając się do prośby papieża, wiosną 992 r. wrócił do Pragi i zajął się sprawami kościelnymi w Czechach. Ale stosunki wewnętrzne się zaostrzyły, a zatarg z księciem Bolesławem II zmusił go do powtórnego opuszczenia kraju. Znowu wrócił do Włoch, gdzie zaczął snuć plany działalności misyjnej. Jego celem misyjnym była Polska. Tu podsunięto mu myśl o pogańskich Prusach, nękających granice Bolesława Chrobrego.

W porozumieniu z Księciem popłynął łodzią do Gdańska, stamtąd zaś morzem w kierunku ujścia Pregoły. Towarzyszem tej podróży był prezbiter Benedykt Bogusz i brat Radzim Gaudent. Od początku spotkał się z wrogością, a kiedy mimo to próbował rozpocząć pracę misyjną, został zabity przez pogańskiego kapłana. Zabito go strzałami z łuku, odcięto mu głowę i wbito na żerdź. Cudem uratowali się jego dwaj towarzysze, którzy zdali w Gnieźnie relację o męczeńskiej śmierci św. Wojciecha. Bolesław Chrobry wykupił jego ciało i pochował z należytymi honorami. Zginął w wieku 40 lat.

Św. Wojciech jest współpatronem Polski, której wedle legendy miał także dać jej pierwszy hymn Bogurodzica Dziewica. Po dziś dzień śpiewa się go uroczyście w katedrze gnieźnieńskiej. W 999 r. papież Sylwester II wpisał go w poczet świętych. Staraniem Bolesława Chrobrego, papież utworzył w Gnieźnie metropolię, której patronem został św. Wojciech. Około 1127 r. powstały słynne "drzwi gnieźnieńskie", na których zostało utrwalonych rzeźbą w spiżu 18 scen z życia św. Wojciecha. W 1928 r. na prośbę ówczesnego Prymasa Polski - Augusta Kardynała Hlonda, relikwie z Rzymu przeniesiono do skarbca katedry gnieźnieńskiej. W 1980 r. diecezja warmińska otrzymała, ufundowany przez ówczesnego biskupa warmińskiego Józefa Glempa, relikwiarz św. Wojciecha.

W diecezji drohiczyńskiej jest także kościół pod wezwaniem św. Wojciecha w Skibniewie (dekanat sterdyński), gdzie proboszczem jest obecnie ks. Franciszek Szulak. 4 kwietnia 1997 r. do tej parafii sprowadzono z Gniezna relikwie św. Wojciecha. 20 kwietnia tegoż roku odbyły się w parafii diecezjalne obchody tysiąclecia śmierci św. Wojciecha.

CZYTAJ DALEJ

Japonia: ok. 420 tys. rodzimych katolików i ponad pół miliona wiernych-imigrantów

2024-04-23 18:29

[ TEMATY ]

Japonia

Katolik

Karol Porwich/Niedziela

Trwająca obecnie wizyta "ad limina Apostolorum" biskupów japońskich w Watykanie stała się dla misyjnej agencji prasowej Fides okazją do przedstawienia dzisiejszego stanu Kościoła katolickiego w Kraju Kwitnącej Wiśni i krótkiego przypomnienia jego historii. Na koniec 2023 mieszkało tam, według danych oficjalnych, 419414 wiernych, co stanowiło ok. 0,34 proc. ludności kraju wynoszącej ok. 125 mln. Do liczby tej trzeba jeszcze dodać niespełna pół miliona katolików-imigrantów, pochodzących z innych państw azjatyckich, z Ameryki Łacińskiej a nawet z Europy.

Posługę duszpasterską wśród miejscowych wiernych pełni 459 kapłanów diecezjalnych i 761 zakonnych, wspieranych przez 135 braci i 4282 siostry zakonne, a do kapłaństwa przygotowuje się 35 seminarzystów. Kościół w Japonii dzieli się trzy prowincje (metropolie), w których skład wchodzi tyleż archidiecezji i 15 diecezji. Mimo swej niewielkiej liczebności prowadzi on 828 instytucji oświatowo-wychowawczych różnego szczebla (szkoły podstawowe, średnie i wyższe i inne placówki) oraz 653 instytucje dobroczynne. Liczba katolików niestety maleje, gdyż jeszcze 10 lat temu, w 2014, było ich tam ponad 20 tys. więcej (439725). Lekki wzrost odnotowały jedynie diecezje: Saitama, Naha i Nagoja.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję