Eucharystia buduje Kościół

- Jest Ksiądz Biskup twórcą diecezji legnickiej, człowiekiem, który nadawał ton tworzeniu struktur diecezjalnych. Jak dzisiaj spogląda Ksiądz Biskup na diecezję, którą przez tyle lat kierował, i jak wspomina wizytę Ojca Świętego Jana Pawła II w swojej diecezji?

Bp Tadeusz Rybak: - 15-lecie ustanowienia diecezji legnickiej budzi rzeczywiście refleksje na temat tego, co przeżyliśmy w tych latach. Wracam myślami do czasu, kiedy wszystko się zaczynało. Decyzję Ojca Świętego dotyczącą ustanowienia nowych diecezji przyjąłem z nadzieją, bo wiedziałem, że Pan Bóg daje łaskę tym, którzy podejmują posłannictwo w Kościele; ta nadzieja płynęła także stąd, że znałem ludzi, do których zostałem posłany jako biskup, znałem zarówno duchowieństwo, jak i społeczeństwo. A społeczeństwo było zróżnicowane. Na te tereny po wojnie przybyło wielu ludzi przede wszystkim ze Wschodu, nierzadko byli to ludzie, którzy przeżyli Sybir, obozy radzieckie i okupację, tę ze Wschodu. Osiedlali się tu także ludzie z różnych dzielnic Polski, również z bagażem swoich przeżyć z okresu wojny i po wojnie, wielu z nich doświadczyło wcześniej więzienia i prześladowania. Ci ludzie w gruncie rzeczy byli związani z Kościołem, ale zdawałem sobie sprawę, że jest też pewien procent ludzi obojętnych religijnie, którzy gdzieś się w życiu pogubili albo ulegli propagandzie komunistycznej, bo - jak pamiętamy - był to okres ostrej walki systemu komunistycznego z Kościołem. Na tych terenach walkę tę odczuwaliśmy bardzo wyraźnie. To sytuacja wyznaczała kierunki pracy duszpasterskiej.
Zadbaliśmy przede wszystkim o to, żeby na bazie istniejących już parafii i ośrodków życia religijnego na tym terenie ludzie mogli zbierać się na Eucharystię, która - jak wiemy - buduje Kościół. Tutaj dzięki uczestnictwu ludzi w życiu Kościoła, w Eucharystii, powstawały między nimi więzi.
Niewątpliwie wydarzeniem historycznym i jedynym w dziejach naszej diecezji była wizyta Ojca Świętego Jana Pawła II. Ojciec Święty przyjechał tutaj, aby nas umocnić. 2 czerwca 1997 r. dokonał również koronacji ikony Matki Bożej Łaskawej z Krzeszowa. Krzeszów jest bardzo ważnym ośrodkiem religijnym dla naszej diecezji. To taka duchowa stolica diecezji. Ośrodek krzeszowski ma nie tylko bardzo bogate zabytki sztuki, ale także ikonę Matki Bożej Łaskawej, do której ludzie pielgrzymują od wieków.

Przychodzę w drodze

- Ekscelencja został niedawno pasterzem diecezji legnickiej. Z jakim zamyśleniem Ksiądz Biskup tu przyszedł?

Bp Stefan Cichy: - O tym, że będę biskupem legnickim, dowiedziałem się na początku lutego 2005 r. Było to najpierw wielkie zaskoczenie. Okazało się, że byłem ostatnim biskupem diecezjalnym w Polsce mianowanym przez sługę Bożego Jana Pawła II, a przybyłem do Legnicy w przeddzień jego odejścia do Domu Ojca.
W czasie pierwszego spotkania z przedstawicielami diecezji zapowiedziałem, że chciałbym nawiązywać do spotkania Pana Jezusa z uczniami podążającymi do Emaus. Powiedziałem, że będę zadawał wiele pytań, bo chcę poznać tę diecezję, będę słuchał tego, co chcą mi mówić i księża, i świeccy, będę wyjaśniał wiele spraw. Moim głównym zadaniem jest to, by na wzór Pana Jezusa, który dał się poznać przy łamaniu chleba w Emaus, diecezjanie spotykali się przy ołtarzu ze swoimi kapłanami, żeby wzrosła liczba wiernych na niedzielnej Mszy św. Ponieważ podejmowałem posługę w Roku Eucharystii - Eucharystia stała się tym zadaniem pierwszoplanowym, a ponieważ Eucharystia nie może być odizolowana, starałem się też - zgodnie z tym, co pisał mój Poprzednik - pogłębiać wiarę ludzi przez katechezę i przez spotkania, oraz budować więzi międzyludzkie. Stąd też wiele spotkań poza liturgią z księżmi i wiernymi, które są bardzo ważne i dla mnie owocne.
Poznawszy to wszystko, czego dokonał Biskup Tadeusz, byłem pełen podziwu. Cieszyłem się, byłem pełen wdzięczności dla Księdza Biskupa i stale podkreślam, że kontynuuję dzieło swojego wspaniałego Poprzednika. Nadal więc współpracuję z naszymi sąsiadami - z Czechami i Niemcami oraz z Łużyczanami. Warto podkreślić, że jest u nas wspólna procesja Bożego Ciała dla Zgorzelca i Görlitz - są 2 ołtarze po stronie polskiej i 2 po stronie niemieckiej.
Nowym doświadczeniem dla mnie były spotkania z ludźmi w zakładach pracy, w czasie wizytacji. Spotykałem się z górnikami, do których przychodziłem w mundurze górniczym (w Katowicach zostałem honorowym dyrektorem generalnym górnictwa). Ważne były dla mnie również spotkania powyborcze z nowo wybranymi władzami miast, gmin i powiatów. Próbuję więc integrować ludzi, bo ważną rzeczą jest, by oni znali biskupa, a biskup znał ich.
Bardzo ważne są dla mnie również spotkania z kapłanami, z ojcami duchownymi dekanatów, z księżmi z Unii Apostolskiej Duchowieństwa i wiele innych. Szczególną do nich okazją są także pielgrzymki do Krzeszowa i Piekar Śląskich. Najlepszy kontakt z księżmi mam jednak podczas wizytacji duszpasterskich. Cieszy mnie, że księża chcą być z biskupem. I ponieważ często - jak jest trochę dalej do Legnicy - zostaję na miejscu, wieczorem jest czas na rozmowy.

Człowiek - drogą Kościoła

- Jakie myśli towarzyszyły Księdzu Biskupowi przed 15 laty w związku z podjęciem nowej funkcji biskupa pomocniczego diecezji legnickiej? Co Ksiądz Biskup uważał wtedy za najważniejsze?

Bp Stefan Regmunt: - Miałem, jak każdy nowo mianowany biskup, świadomość, że jeśli jestem powołany, to nie pozostanę sam, że Bóg będzie wspomagał, ale towarzyszyła mi też troska, żeby nie zawieść Pana Boga i Kościoła.
Kiedy powstała diecezja, zaraz pojawiło się pytanie o jej serce, czyli seminarium duchowne. Klerycy legniccy studiowali wówczas w Metropolitalnym WSD we Wrocławiu. Trzeba było energicznie przystąpić do przygotowania budynku, który był bardzo zdewastowany, ale też zaplecza duchowego oraz intelektualnego. Nawiązywaliśmy kontakty z profesorami, którzy mogliby nam usłużyć swoją wiedzą i czasem, aż skompletowaliśmy kadrę. Utworzyliśmy też Towarzystwo Przyjaciół WSD. To tacy przyjaciele zdeklarowani, mający legitymacje, do których jeździliśmy, z którymi spotykaliśmy się. Oni modlili się, ale też wspierali finansowo tę inicjatywę. Pamiętam także, jak jeździliśmy do wyższych uczelni, żeby zgromadzić trochę książek teologicznych. Trzeba było również przygotować mieszkania i to wszystko, co wiąże się z życiem akademickim. W dniu inauguracji Seminarium - 17 listopada 1993 r. otrzymaliśmy wielkie brawa za to, że odważyliśmy się dokonać tego dzieła. Byliśmy tu, w Legnicy, pierwszą rodzimą wyższą uczelnią. Tak więc obok takich uczelni, jak Politechnika czy Wyższa Szkoła Zarządzania, które były filiami innych uczelni, pojawiło się WSD.
Działaliśmy też na polu katechetycznym - chcieliśmy dobrze przygotować do pracy katechetów. Oprócz tego wiedzieliśmy zawsze, że najważniejszym sektorem działalności jest człowiek. Człowiek - drogą Kościoła. Na tej drodze spotykaliśmy osoby niepełnosprawne. Muszę powiedzieć, że ta grupa ludzi jest mi szczególnie bliska. Wielu chciało z nimi pracować i to, co udało się tutaj zorganizować do tej pory w duszpasterstwie niepełnosprawnych, na pewno jest piękne i przysparza wiele radości. Ale przed sobą mamy jeszcze bogaty program do zrealizowania.