Oto krótki życiorys nowego błogosławionego.

Eduardo Francisco Pironio urodził się 3 grudnia 1920 w mieście Nueve de Julio w północno-wschodniej części argentyńskiej prowincji Buenos Aires jako najmłodsze z 22 dzieci w średniozamożnej rodzinie imigrantów z włoskiego regionu Friuli. Po ukończeniu szkoły w mieście rodzinnym wstąpił do seminarium duchownego św. Józefa w La Placie i kształcił się w Papieskim Ateneum Angelicum w Rzymie. 5 grudnia 1943 w bazylice sanktuarium Matki Bożej w Luján przyjął święcenia kapłańskie.

Piastował następnie różne ważne stanowiska kościelne: był członkiem wydziału w seminarium Piusa XII w diecezji Mercedes (1944-59), wikariuszem generalnym tej jednostki kościelnej (1959-60), rektorem metropolitalnego seminarium duchownego w Villa Devoto dla archidiecezji Buenos Aires (1960-64) i równolegle dziekanem wydziału teologicznego Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego Argentyny. W 1960 został też wizytatorem apostolskim dla uniwersytetów katolickich w swoim kraju.

W latach 1962-65 uczestniczył w pracach Soboru Watykańskiego II najpierw jako ekspert, a następnie jako ojciec soborowy, gdy 24 marca 1964 św. Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym La Platy i 31 maja tegoż roku nominat otrzymał sakrę.

Jako biskup Eduardo Pironio był w 1967 także administratorem apostolskim diecezji Avellaneda, a w latach 1967-72 - sekretarzem generalnym Latynoamerykańskiej Rady Biskupiej (CELAM). Wziął udział w pierwszym, historycznym zgromadzeniu Synodu Biskupów, zwołanym przez papieża w 1967 i w wielu następnych, był sekretarzem generalnym II konferencji ogólnej CELAM w kolumbijskim Medellin w 1968. Wniósł wówczas wielki wkład w wytyczenie posoborowej drogi Kościoła w Ameryce Łacińskiej, szczególnie w jego wyborze na rzecz ubogich, a jeszcze bardziej dało się to zauważyć, gdy w latach 1972-75 stał na czele Rady.

19 kwietnia 1972 papież Montini przeniósł go na urząd biskupa Mar del Plata; w 2 lata później, na zaproszenie Ojca Świętego, głosił rekolekcje wielkopostne dla niego i pracowników Kurii Rzymskiej.

20 września 1975 Paweł VI ściągnął go do Watykanu i mianował proprefektem Kongregacji Spraw Zakonnych i Instytutów Świeckich, wynosząc go jednocześnie do godności arcybiskupa. A gdy na konsystorzu 24 maja 1976 papież włączył go w skład Kolegium Kardynalskiego, Argentyńczyk został prefektem tej Kongregacji (która w 1988 zmieniła nazwę na Kongregacja ds. Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego). Jednocześnie stał się on pierwszym purpuratem z Ameryki Łacińskiej, który w chwili kreacji kardynalskiej piastował tak wysokie stanowisko w Watykanie. O szacunku, jakim otaczał go papież Montini, świadczy fakt, iż mianował go swym spowiednikiem.

W sierpniu i w październiku 1978 kard. Pironio uczestniczył w dwóch konklawe, które dały Kościołowi papieży Jana Pawła I i Jana Pawła II.

8 kwietnia 1984 papież Wojtyła powołał kardynała na przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Świeckich, a w niespełna rok później - 16 lutego 1985 powierzył mu również kierowanie Papieską Komisją ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia (później mającą rangę Papieskiej Rady). W tym charakterze kard. Pironio był jednym z głównych wykonawców i współtwórcą papieskiego pomysłu powołania do życia Światowych Dni Młodzieży (ŚDM). Wielokrotnie uczestniczył w ważnych wydarzeniach kościelnych z Synodami Biskupów na czele.

20 sierpnia 1996, w wieku 76 lat, ustąpił ze stanowiska przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Świeckich, ale wziął jeszcze udział w zgromadzeniu specjalnym Synodu Biskupów dla Ameryki w dniach 16 listopada-12 grudnia 1997.

Kard. E. Pironio zmarł 5 lutego 1998 w Watykanie wskutek raka kości. Cierpiał na tę chorobę kilka lat, ale stan jego zdrowia gwałtownie się zaostrzył w ostatnich 5 miesiącach. Uroczystościom pogrzebowym w bazylice św. Piotra z udziałem 27 kardynałów przewodniczył Jan Paweł II. W kazaniu podkreślił, że zmarły „był mężnym świadkiem wiary, umiejącym zaufać Bogu”. Zwrócił uwagę na wielki prestiż i autorytet, jakim kardynał cieszył się zarówno w Argentynie, jak i w Watykanie i przypomniał jego wkład w narodziny i organizację ŚDM.

11 tegoż miesiąca doczesne szczątki kardynała przewieziono do jego ojczyzny i tam nazajutrz metropolita Buenos Aires kard. Antonio Quarracino odprawił w katedrze Mszę św. w jego intencji z udziałem 39 biskupów i 141 kapłanów w obecności prezydenta Carlosa S. Menema i członków rządu oraz przedstawicieli różnych wyznań. 13 lutego trumnę ze zwłokami przyszłego błogosławionego złożono obok ołtarza Najświętszego Serca Pana Jezusa w bazylice Matki Bożej w Luján, w której wiele lat wcześniej przyjął on święcenia kapłańskie i biskupie. Tam Mszy za niego przewodniczył nuncjusz apostolski w Argentynie abp Ubaldo Calabresi, a koncelebrowało ją wraz z nim 51 biskupów i 180 księży.

Kard. E. Pironio uchodził za jednego „ojców” teologii wyzwolenia w jej odmianie „teologii z punktu widzenia praktyki duszpasterskiej”. Według jednego z teologów był on „teologiem nadziei i znaków czasów”. Przyjaźnił się z nim i bardzo go cenił św. abp Oskar A. Romero, uważając go za jednego z „ojców Kościoła w Ameryce Łacińskiej” obok hierarchów brazylijskich, kardynałów Aloiso Lorscheidera i Evaristo Arnsa oraz abp. Heldera Camary, a także biskupów Sergio Mendeza Arceo z Meksyku i Leonidasa Proaño z Ekwadoru.

Proces beatyfikacyjny rozpoczęto w czerwcu 2006 w Rzymie, gdyż tam argentyński purpurat spędził ponad 20 lat swego życia. 22 lutego 2007 podobny proces rozpoczęła też archidiecezja Buenos Aires. Ostatecznie 8 listopada br. Franciszek podpisał dekret, uznający cud za wstawiennictwem swego rodaka - uzdrowienie 15-miesięcznego dziecka.