Budują państwo Boże

Dosłownie na jasnogórskiej skale, kilkaset metrów od paulińskiego klasztoru, został zbudowany nowy dom Częstochowskiego Oddziału Katolickiego Stowarzyszenia „Civitas Christiana”. Siła domu to przede wszystkim mocny fundament. W tym przypadku chodzi przede wszystkim o fundament duchowy. Uczestnicy uroczystości poświęcenia domu, która miała miejsce 25 czerwca br., usłyszeli słowa sługi Bożego Stefana Kardynała Wyszyńskiego - patrona Katolickiego Stowarzyszenia „Civitas Christiana”: „Wielką mądrością jest umiejętność czerpania z doświadczeń przeszłości. Aby się ostać, musicie sięgnąć do tych sił w Narodzie, dzięki którym trwa on od wieków, mimo tylu niebezpieczeństw, cierpień i wojen”. Sięgnął do nich metropolita częstochowski abp Wacław Depo podczas Mszy św. sprawowanej w Kaplicy Serca Pana Jezusa na Jasnej Górze, tuż przed pierwszym nawiedzeniem i poświęceniem domu.

Dziedzictwo

Reklama

W wygłoszonym słowie Bożym abp Depo wielokrotnie odwoływał się do skarbnicy myśli Prymasa Tysiąclecia, w pewnym sensie realizując jego prorocze słowa: „Kiedyś mnie zabraknie, ale Wy to przypomnicie!”. Zwracając się do Zarządu i członków Stowarzyszenia, uświadomił im, że mają być solą dla ziemi i światłem dla świata, który ich otacza. Nakreślił program ich aktywności w Kościele, uświadamiając, że muszą wyróżniać się przede wszystkim jako ludzie modlitwy, odważnie stojący po stronie prawdy, która zawsze jednoczy. - Wzorem zmagania o prawdę i realizowania wielkich dzieł Bożych - mówił abp Depo - jest patron Stowarzyszenia, który dla sprawy Bożej i dla Ojczyzny przeszedł nawet przez więzienie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Obok zmagań o prawdę kolejnym zadaniem aktywnych katolików jest formowanie sprawiedliwości społecznej poprzez miłość i solidarność. Członkowie Stowarzyszenia mają przemieniać świat na bardziej Boży i bardziej ludzki. To ważne wskazówki, gdyż Stowarzyszenie pomaga w przygotowaniu katolików świeckich do służby Kościołowi i narodowi, wypełniając swoją misję w sferze kultury i edukacji, rodziny, pracy oraz samorządności.

„Per Mariam”

Reklama

Kreśląc program Stowarzyszenia, abp Depo zwrócił uwagę, że wszystkie działania trzeba oprzeć na Maryi, biorąc wzór z patrona Stowarzyszenia, który wielkie dzieła Boże i sprawy Ojczyzny podejmował zgodnie z zawołaniem: „Per Mariam - soli Deo”. Aby słowom stało się zadość, pod koniec Mszy św. została pobłogosławiona kopia obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej, przeznaczona dla nowego domu Częstochowskiego Oddziału „Civitas Christiana”. To dar przeora Jasnej Góry o. Romana Majewskiego. Po odmówieniu aktu osobistego oddania się Matce Bożej, według tekstu ułożonego przez Prymasa Tysiąclecia, uczestnicy Liturgii udali się do siedziby oddziału, mieszczącej się przy ul. św. Barbary 10/12. Podążali razem, niosąc uroczyście obraz Matki Bożej. Tuż za murami Jasnej Góry stanął na ich drodze o. Jerzy Tomziński, najstarszy zakonnik paulińskiego klasztoru, przyjaciel kard. Wyszyńskiego, a zarazem świadek i uczestnik jego działań. To radosne spotkanie nie było wcześniej zaplanowane. Trudno nie odczytywać tego w kategoriach łaski, jako wymowny znak niebios.

W murach nowego domu

Napełnieni myślami z błogosławionego dziedzictwa kard. Wyszyńskiego, uczestnicy uroczystości przekroczyli próg nowej siedziby - domu otwartego z nadzieją na przyszłość, jak się wyraził abp Depo. Wraz z Zarządem i budowniczymi domu oraz członkami i sympatykami Stowarzyszenia z całej Polski na uroczystość przybyli paulini - definitor generalny Zakonu Paulinów o. Zachariasz Jabłoński oraz podprzeor Jasnej Góry o. Łukasz Buzun, a także asystent kościelny częstochowskiego oddziału ks. Ryszard Umański. Wszyscy byli również wcześniej na wspólnej Eucharystii.

Reklama

Zanim Ksiądz Arcybiskup dokonał poświęcenia, Izabela Tyras - przewodnicząca Rady Oddziału w Częstochowie wyraziła radość z faktu, że udało się dom „Civitas Christiana” wznieść tak blisko Jasnej Góry, co było zawsze jej marzeniem, gdyż Oddział Częstochowski działa w służbie Maryi Królowej Polski. W dodatku obiekt powstał w rekordowym tempie, co pokazano podczas projekcji multimedialnej, zatytułowanej „Budujemy nowy dom”. 26 sierpnia 2011 r., w uroczystość Matki Bożej Jasnogórskiej, kapłan z maryjną stułą na ramionach dokonał poświęcenia placu pod budowę, na miejscu dawnego ogrodu paulińskiego, a w czerwcu 2013 r. dom został otwarty, chociaż trwają jeszcze prace wykończeniowe. Wszyscy wtajemniczeni zwrócili uwagę na wielkie zasługi Izabeli Tyras w tak szybkim dojściu do finału. A ona wyraziła pragnienie, aby dom „Civitas Christiana” kojarzył się, tak jak gniazdo rodzinne, ze wszystkim, co najlepsze, gdzie każdy znajdzie swoje miejsce i będzie się czuł dobrze. Serdecznie zaprosiła w gościnne progi, aby razem podejmować działania formacyjne i edukacyjne Stowarzyszenia.

„Jeżeli Pan domu nie zbuduje, na próżno się trudzą ci, którzy go wznoszą. Jeżeli Pan miasta nie ustrzeże, strażnik czuwa daremnie” (Ps 127 [126], 1). Tymi słowami Psalmisty przemówił przewodniczący „Civitas Christiana” Ziemowit Gawski. Podkreślił, że częstochowski dom jest pod szczególną opieką Matki Bożej i sługi Bożego Stefana Kardynała Wyszyńskiego. Wyraził podziękowanie budowniczym domu, a przewodniczącą Izabelę Tyras wyróżnił srebrną honorową odznaką Katolickiego Stowarzyszenia „Civitas Christiana”.

Drzwi szeroko otwarte

„Dziś muszę się zatrzymać w twoim domu. (...) Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu”. Te słowa z Ewangelii wg św. Łukasza (19, 5.9), odczytane przez abp. Depo podczas obrzędu poświęcenia domu „Civitas Christiana”, wypełniły swoją treścią nowy dom, oddany głównie ludziom świeckim, aby wspomagali pasterzy Kościoła i kapłanów w budowaniu państwa Bożego. Drzwi domu są dla wszystkich szeroko otwarte.

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”