W „Diagnozie” profesorowi wszystko się zgadza, respondenci są reprezentatywni i prawdomówni, ale czytelnikom, słuchaczom, a także badaczom wielu społecznych zjawisk, które Czapiński prezentuje, wychodzi kompletnie inny obraz kondycji psychicznej i bytowej Polaków. Schizofrenia jest widoczna gołym okiem.

Zespołowi prof. Czapińskiego w badaniach wyszło, że aż 81 proc. Polaków uważa się za szczęśliwych, a 79 proc. jest zadowolonych z własnego życia. Nie jesteśmy narodem idiotów, na odległość czuć, że to propaganda, kolejny raz poparta przez Czapińskiego „obiektywnymi” badaniami, które jak ulał pasują do samopoczucia sprawujących władzę.

Mamy właśnie trzecią falę emigracji zarobkowej młodych ludzi: czy Polacy „ze szczęścia” masowo emigrują za chlebem, ulegając deklasacji, bo podejmują w innych krajach pracę poniżej swoich kwalifikacji zawodowych? Czy 14-procentowe bezrobocie i sytuacja, w której ponad 27 proc. młodych nie ma pracy, a starsi w wieku 50 plus nie mają żadnych perspektyw na zatrudnienie, dają rodzinom powód do szczęścia, skoro muszą one po ustaniu wypłat „kuroniówki” brać bezrobotnych na swój garnuszek? W sytuacji, gdy - jak sam Czapiński przyznaje - „płace realne od kilku lat nie rosną i bezrobocie wzrosło”, jemu wyszło, że grupa rodzin deklarujących, iż dochody nie starczają im na bieżące potrzeby… zmalała o 2 proc. - do 24 proc. A do wydatków „sztywnych” trzeba jeszcze dodać spore podwyżki czynszów, cen energii, wody i c.o., biletów komunikacji miejskiej.

Profesor przekonuje, że „Polacy prywatnie nie doświadczają kryzysu”, że statystycznego Polaka w zasadzie stać na to samo, co 2 czy 4 lata temu. To jak wytłumaczyć fakt, że konsumpcja zmalała, bo wpływy do budżetu z podatku VAT tak znacząco spadły, że trzeba nowelizować budżet? Tymczasem Czapiński głosi, że „czujemy się dużo lepiej i wszystko, co nas indywidualnie dotyczy, zmierza ku lepszemu”. Jednak z Indeksu Genworth wynika, że tylko jedno na sto polskich gospodarstw domowych jest stabilne finansowo. Według tego wskaźnika Polska wypadła gorzej od pogrążonej w kryzysie Hiszpanii. Choć polska gospodarka jako jedyna w UE uniknęła recesji, gospodarstwa domowe źle oceniały swoją stabilność finansową i były pełne obaw odnośnie do przyszłości. To jak jest z doborem respondentów, profesorze? Wśród państw uwzględnionych w Indeksie Genworth gorsze nastroje niż w Polsce panują jedynie w Grecji, Portugalii i we Włoszech.

Jak poczucie szczęścia 81 proc. Polaków pogodzić z rosnącym obszarem biedy, o którym zaświadczają dane GUS? Z głodnymi dziećmi, których według raportów OECD mamy najwięcej w Europie? Z opinią naukowców, że Polacy rezygnują z posiadania dzieci z powodu trudnej sytuacji na rynku pracy i braku poczucia stabilności i bezpieczeństwa... GUS potwierdza, że w ciągu czterech pierwszych miesięcy tego roku urodziło się zaledwie 121 tys. dzieci. W tym czasie zmarło 142 tys. osób i pod względem demografii zapowiada się najgorszy rok od 8 lat! W 2013 r. więcej Polaków umrze, niż się narodzi. Płacimy cenę kryzysu i braku polityki rodzinnej. Ale jesteśmy… szczęśliwi.

Czy z powodu tego „szczęścia” podpaliło się w proteście przeciw bezrobociu i krzywdzie doznanej przez państwowych urzędników dwóch mężczyzn? Czy z powodu szczęścia odnotowujemy rosnącą liczbę samobójstw? Czy z powodu szczęścia zdesperowane matki podejmują zagrażającą życiu głodówkę w obronie szkoły dla swoich dzieci, a byli opozycjoniści bronią w ten sposób lekcji historii? Czy to ze szczęścia rodzice 6-latków zbierają podpisy o referendum, by nie posyłać maluchów do nieprzygotowanych dla tej grupy wiekowej szkół? Czy ze szczęścia pieją Polacy, bo leki - mimo obietnic ministra Arłukowicza, iż wraz z nową ustawą refundacyjną stanieją - zdrożały o 30 proc.? Czy to ze szczęścia wzrosła liczba ludzi niezadowolonych z sytuacji w kraju i ten wynik - pan to potwierdza - jest najgorszy od 2009 r.?

Rośnie też panu profesorowi procent ludzi, którzy podważają system demokratyczny jako wartość i pewnie woleliby, aby rządzące towarzystwo „wziąć za mordę”. Pan profesor mówi, że nikt nie pcha się na barykady, bo nawet podniesienie wieku emerytalnego do 67 lat nie wywołało buntów.

One przyjdą. Tak jak przyszły masowe protesty w obronie Telewizji Trwam. We wrześniu wszystkie centrale związkowe szykują strajk generalny i uliczne zadymy. „Szczęśliwi Polacy w nieszczęśliwym państwie” - jak pan to nazywa jako psycholog społeczny - zaświadczą, że respondenci albo pana nabrali (sam mówi pan o braku zaufania Polaków do innych), albo zafundował nam pan „Diagnozę społeczną” uszytą na miarę rządowej propagandy. Zadowoleni z życia i szczęśliwi ludzie nie protestują. I nie odwołują w trakcie kadencji władz samorządowych. Miarka się przebrała.