Jan Paweł II: prorok pokoju

Cały świat przeżywa szok: to, co 11 września zdarzyło się w Stanach Zjednoczonych, spowodowało uczucie przerażenia i lęku. Mówi się o wojnie, o konfrontacji bloków, o konflikcie między religiami, niektórzy chcieliby sprowadzać wszystko to, co się dzieje, do tragicznej konfrontacji między chrześcijaństwem a islamem, jakkolwiek jest oczywiste, że taka interpretacja jest instrumentalna i upraszczająca. Nie jest łatwo wprowadzić do sumień przesłanie o absolutnej potrzebie łączenia sprawiedliwości i pokoju. Wszyscy domagają się schwytania winnych tego, co się stało, i poddania ich sprawiedliwemu procesowi, ale nie może zaistnieć pokój bez prawdziwej sprawiedliwości dla ubogich na świecie. Właśnie w niedopuszczalnych warunkach dla godności ludzkiej wielu narodów tkwi potencjał wzmagający nienawiść i popychający do przemocy. Oto dlaczego w odpowiedzi na terroryzm i barbarzyństwo od Ameryki i od całej cywilizowanej ludzkości wymagane są jakościowo inne kroki aniżeli działania wojenne i niesprawiedliwość, która miałaby służyć sprawiedliwemu pokojowi na świecie. Jak to orędzie ma przeniknąć do serc wszystkich ludzi, poczynając od przywódców narodów? Jeden jest głos na świecie, który wszyscy szanują i wszyscy uznają jako głos prawdy, nawet wtedy, kiedy jest trudny i budzący niepokój: jest to głos Jana Pawła II. Podczas przeżywanej przez nas nocy i burzy świata, bardziej niż kiedykolwiek jaśnieje postać Papieża z całą powagą moralną, którą uznaje w nim cała ludzkość. Ten właśnie aspekt chciałbym podkreślić w dwadzieścia trzy lata od wyboru Papieża- -Polaka: potrafił on zyskać sobie ufność świata, ponieważ zawsze i jedynie chciał służyć prawdzie. Nie starał się podobać ludziom pomniejszając wymogi sprawiedliwości i blask prawdy, lecz zawsze, w porę i nie w porę, także wbrew ludzkiej logice, głosił drogę prawdziwej wolności, zwracając uwagę na to, co jest słuszne dla wszystkich. Odrzucenie przemocy i nienawiści, "nie" dla wszelkiej formy zemsty, zaangażowanie w budowanie "globalnej wioski" z poszanowaniem godności wszystkich, zwłaszcza najsłabszych i najbiedniejszych, prymat miłości i przebaczenia jako droga do osiągnięcia pokoju, to postulaty, które Jan Paweł II kieruje do ludzkości bardziej niż ktokolwiek inny. Dlatego cały Kościół winien dziękować Bogu, że dał mu w nim dobrego i mocnego pasterza, a w jego świadectwie znajdujemy wezwanie do pokornej i odważnej służby całej ludzkości, aby wzrastała sprawiedliwość i pokój dla wszystkich. W sposób szczególny podróż do Armenii i Kazachstanu unaoczniła nadzwyczajne znaczenie dialogu, który Jan Paweł II potrafi nawiązać z wszystkimi. W tych dramatycznych godzinach, które przeżywa ludzkość, znakiem o wielkim znaczeniu jest widok muzułmańskich tłumów, które oklaskują Papieża, słuchanie wspólnego błagania o pokój, które zanosi on do Boga wraz z przywódcami religijnymi tych krajów. Któż inny mógłby coś podobnego osiągnąć? Dlatego właśnie cała rodzina ludzka, złożona z wierzących wszystkich religii i z niewierzących, w obecnym Biskupie Rzymu może widzieć dar i znak nadziei. Właśnie przez te wymowne znaki sprawiedliwość i pokój budowane są w życiu i historii ludzi.

Tłumaczył: Jan Jarco